برگشت دادن

برگشت دادن یا تمپر کردن (به انگلیسی: Tempering) برگشت دادن یک عملیات حرارتی است که برای افزایش چقرمگی آلیاژهای آهن استفاده می شود. این فرایند معمولاً بعد از انجام فرایند سخت کردن، برای کاهش سختی اضافه انجام می شود.
عملیات حرارتی
آنیل کردن کامل
کربن دهی سطحی
آنیلینگ جهت کروی کردن سمنتیت (کروی کردن)
نرماله کردن (نرمالیزاسیون)
کوئنچ کردن
آنیل کردن مرحله ای
برگشت دادن یک عملیات حرارتی باستانی است. قدیمی ترین نمونهٔ مارتنزیت تمپر شده یک تبر است که در Galilee یافت شده است، که مربوط به ۱۱۰۰ تا ۱۲۰۰ قبل از میلاد است. این فرایند در سراسر جهان، از آسیا تا آفریقا استفاده می شده است. در مدت زمان روش های بسیاری برای خنک کردن قطعه برای کوئنچ کردن آن امتحان شده اند، مانند کوئنچ کردن با پیشاب، خون یا فلزاتی مانند جیوه یا سرب، اما فرایند برگشت دادن نسبتاً در طول زمان تغییری نکرده است. این فرایند اغلب با کوئنچ کردن اشتباه گرفته می شده و یک اصطلاح برای توصیف هر دو فرایند مورد استفاده بوده است. در سال ۱۸۸۹ میلادی، سر ویلیام چندلر رابرتز آستین نوشته است :"هنوز لغات "آب دیدن"،"برگشت دادن" و"سخت کردن"، حتی در نوشته های منابع برجسته، گیج کننده هستند. من برگشت دادن را به عنوان نرم کردن معرفی می کنم."
در این فرایند فلز تا دمایی پایین تر از دمای استحاله (معمولا کمتر از ۷۰۰ درجه سانتی گراد) برای مدت مشخصی گرم می شود و سپس در دمای محیط خنک می شود. در اثر باز پخت تنش های داخلی کاهش یافته یا حذف می شوند و بنابراین استحکام ضربه ای افزایش می یابد (شکنندگی کم می شود). در عوض سختی و استحکام قطعه سخت شده تا حدودی کاهش خواهد یافت. برای به دست آوردن خواص مکانیکی مورد رضایت با هزینه پایین در این فرایند، مدلسازی ریاضی اهمیت بالایی داد.
دما و زمان حرارت دادن به ابعاد قطعه و خواص مکانیکی مورد نظر بستگی دارد. انجام عملیات برگشت دادن با شرایط مختلف نتایج مختلفی را در پی خواهد داشت. به عنوان مثال: شاعری و همکارانش به بررسی شرایط مختلف عملیات حرارتی بر تغییرات ریزساختاری و سختی فولادهای کم کربن ـ پرکروم پرداخته اند. نتایج به دست آمده نشان می دهد، افزایش دمای تمپر منجر به کاهش میزان آستنیت باقیمانده در ریزساختار و افزایش سختی تا حد معینی می گردد. در تحقیق دیگری، بزرگ نژاد و همکارانش تأثیر دمای تمپر در محدوده ۶۰۰–۳۰۰ درجه سانتیگراد به مدت ۷–۳ ساعت را مورد بررسی قرار داده اند. نتایج نشان داده است، دمای ۵۰۰ درجه سانتیگراد به مدت ۵ ساعت بالاترین سختی را به دست می دهد که مربوط به شرایطی است که کمترین درصد آستنیت باقیمانده در ریزساختار تشکیل شده است.