شانه و دوش .
سر و کول
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
سر و کول. [ س َ رُ ] ( ترکیب عطفی ، اِ مرکب ) شانه و دوش.
- به سر و کول هم بالا رفتن ؛ بر دوش یکدیگر بالا رفتن از انبوهی و ازدحام.
- به سر و کول هم پریدن ؛ ستیزه کردن. جنگ کردن.
- به سر و کول هم بالا رفتن ؛ بر دوش یکدیگر بالا رفتن از انبوهی و ازدحام.
- به سر و کول هم پریدن ؛ ستیزه کردن. جنگ کردن.
گویش مازنی
/sar o kool/ سر و گردن - سر و شانه
۱سر و گردن ۲سر و شانه
کلمات دیگر: