اب های بی اکسیژن

آب های بی اکسیژن. آب های بی اکسیژن به مناطقی از آب دریا یا آب شیرین گفته می شود که اکسیژن محلول در آن ها یافت نمی شود. این وضعیت بیشتر در پهنه هایی که تبادل آب آن ها محدود است دیده می شود.
حوضه بانوک، شرق دریای مدیترانه؛
حوضهٔ دریای سیاه، اروپای شرقی، کمتر از ۵۰ متر (۱۵۰ فوت)؛
حوضهٔ دریای خزر،کمتر از ۱۰۰ متر (۳۰۰ فوت)؛
حوضه کرایکا، شمال مرکزی ونزوئلا؛
حوضه گاتلند، در بالتیک نزدیک سوئد؛
حوضه لااتالانته، شرق دریای مدیترانه؛
ماریاجر فیورد، دانمارک؛
حوضه اورکا شمال شرقی خلیج مکزیک؛
سانیش، جزیره ونکوور، کانادا؛
در اغلب موارد، اکسیژن از رسیدن به سطوح عمیق تر توسط یک مانع فیزیکی (گل و لای) یا طبقه ای از آب با تراکم چگالی، مثل آب های زیادنمک دار، جلوگیری می شود. شرایط اکسیژن در صورتی رخ خواهد داد که نرخ اکسیداسیون مواد آلی توسط باکتری ها بیشتر از تأمین اکسیژن محلول در آب است.
آب بی اکسیژن یک پدیده طبیعی است و در طول تاریخ زمین شناسی رخ داده است. حوضه های بی اکسیژن در حال حاضر برای مثال در دریای بالتیک و در جاهای دیگر (پایین را ببینید) وجود دارند. به تازگی، نشانه هایی دیده شده اند که انباشت آب باعث ازیاد وسعت آب های بی اکسیژن در مناطقی مثل دریای بالتیک و خلیج مکزیک گشته است.