پادشاهی روم

پادشاهی روم دوره ای از تمدن باستانی روم است که از سال ۷۵۳ پ. م.تا سال ۵۰۹ پ. م. برپایه حکومت سلطنتی در رم و قلمرو آن برپا بوده است.رمولوس نخستین پادشاه رومیان، شهر رم را بنیان نهاد و پس از مرگ پدربزرگش به پادشاهی رسید. رمولوس پس از اتحاد با سابین ها تعدادی از پاتریسین ها (مردان اشراف زاده) را به عنوان سناتور برای شرکت در انجمن مشورتی سنا انتخاب کرد. رمولوس طی ۳۸ سال حکومت خود، توانست بسیاری از شهرهای سرزمین لاتیوم را تحت تسلط درآورد و شهر رم را به یک شهر بزرگ تبدیل کند. او پس از مرگ به مقام خدایی رسید و معبدی برای پرستش روح او در بازار شهر ساخته شد.
پادشاهی
روم
امپراتوری روم
گرگ کاپیتولینا
با قدرت گرفتن روم، قبایل همسایه از جمله اتروسک ها نیز با لاتین ها متحد شدند و به این ترتیب روم به قدرتمندترین دولت شبه جزیره ایتالیا تبدیل شد.اتروسک ها خود را کمتر از رومی ها نمی دیدند، خواهان مشارکت در نظام کشور شدند، بطوری که پنجمین پادشاه روم به نام پریسکوس از میان آن ها برگزیده شد. ششمین پادشاه روم نیز از اشراف اتروسکی انتخاب شد. در این دوره، مردم بر اساس قبیله و دارائی شان به طبقات مختلف تقسیم شدند و هریک از این گروه ها دارای حق و حقوق اجتماعی و وظایف اجباری خاصی بودند. به این ترتیب، شکاف طبقاتی عظیمی بین قبایل ثروتمند و فقیر به وجود آمد و موجب نارضایتی توده مردم شد. هفتمین پادشاه روم نیز سوپربوس بود. در دوره پادشاهی او اتروسک ها به بالاترین مقام رسیدند و ثروت کلانی به چنگ آوردند. عامه مردم اتروسک ها را به چشم غاصبان بیگانه می نگریستند و به دنبال فرصتی برای بیرون کردن آن ها از آن سرزمین بودند. عاقبت در سال ۵۰۹ پیش از میلاد، تعدادی از سناتورها به رهبری لوسیوس جونیوس بروتوس پادشاه را خلع و حکومت را جمهوری اعلام کردند و جمهوری روم آغاز شد.