اب های سرزمینی

آب های سرزمینی. آب های سرزمینی یا دریای سرزمینی به حاشیه ای از دریا که مجاور ساحل است گفته می شود.این قسمت از دریا به همراه فضای بالا، بستر دریا و زیر بستر آن تحت حاکمیت کشور ساحلی قرار دارد. به آب های آن سوی آب های سرزمینی معمولاً آب های بین المللی گفته می شود.
قانون مناطق دریایی جمهوری اسلامی ایران در خلیج فارس و دریای عمان مصوب مجلس شورای اسلامی ایران، ۳۱ فروردین ۱۳۷۲، وبگاه رسمی مجلس شورای اسلامی
محدوده دریای سرزمینی بر اساس کنوانسیون ۱۹۸۲ حقوق دریاها حداکثر دوازده مایل دریایی (هر مایل دریایی حدود ۱۸۵۲ متر است) از خط مبدأ دریا است. خط مبدأ پائین ترین حد جزر دریا است. قاعده تعیین حداکثر دوازده مایل به عنوان دریای سرزمینی در حال حاضر به عنوان قاعدهٔ حقوق بین الملل عرفی پذیرفته شده است.
برخی منابع اصطلاح آب های سرزمینی را به آب های داخلی مانند دریاچه های و رودخانه های داخلی نیز گسترش داده اند. در مفهومی موسع تر و غیررسمی اصطلاح آب های سرزمینی به تمام آب هایی اشاره دارد که دولت ساحلی حقوقی بر آن ها دارد؛ مانند منطقه انحصاری اقتصادی، منطقه مجاور و فلات قاره.
به عنوان قاعده کلی، خط مبدأیی که برای تعیین دریای سرزمینی به کار گرفته می شود، پائین ترین حد جزر دریا در در امتداد ساحل است. اما شرایط ویژه جغرافیایی برخی سواحل مشکلاتی را در اجرای این قاعده پدیدآورده است.