سفتن

اثقب , ثقب

سوراخ کردن، ساییدن، سودن، درباره مروارید
( سفت سنبد خواهد سفت بسنب سنبنده سفته ) ۱ - ( مصدر ) سوراخ کردن . ۲ - ( مصدر ) سوراخ شدن .
پهلوی (( سوفتن ) ) کردی (( سوتن ) ) قیاس کنید فارسی (( سب ) ) وجه اشتقاق کلمه را از اوستا که هرن در اشتقاق اللغه نقل کرده هو بشمان مردود میداند . سوراخ کرد وسوراخ شدن . یاعبور کردن . گذشتن . تراویدن و تراوش .

(سُ تَ ) [ په . ] ۱ - (مص م . ) سوراخ کردن . ۲ - (مص ل . ) سوراخ شدن .

سفتن. [س ُ ت َ ] ( مص ) پهلوی «سوفتن » کردی «سونتین » ( سوراخ کردن ) قیاس کنید، فارسی «سمب » وجه اشتقاق کلمه را ( از اوستا ) که هرن در اشتقاق اللغة نقل کرده هوبشمان مردود میداند. ( از حاشیه برهان قاطع چ معین ). سوراخ کردن و سوراخ شدن. ( برهان ). سوراخ کردن. ( از آنندراج ). سوراخ کردن مهره و مروارید و جز آن :
بسفتند خرطوم پیلان به تیر
ز خون شد در و دشت چون آبگیر.بپیوست گویا پراکنده را
بسفت این چنین درآگنده را.باده ای دید بدان جام درافتاده
که بن جام همی سفت چو سنباده.چه میخواهند از این بیهوده گفتن
چه میجویند از این خرمهره سفتن.یک چوبه تیر در کمان نهاد و بینداخت آن چهار سپر را بسفت و گذاره کرد. ( اسکندرنامه نسخه سعید نفیسی ). خدای تعالی مرغی را بفرستاد تا آن کوه را بسفت و در گردن عوج افتاد. ( مجمل التواریخ ).
کی توان گفت سر عشق بعقل
کی توان سفت سنگ خاره بخار.دوش ملایک بجست حاشیه حکم او
گوش خلایق بسفت حلقه فرمان او.هر نسفته دری دری می سفت
هر ترانه ترانه ای میگفت.از این در گونه گونه در همی سفت
سخن چندانکه میدانست میگفت.مراد خسرو از شیرین کناری بود و آغوشی
محبت کار فرهاد است وکوه بیستون سفتن.و به عمر تلف کرده تأسف میخوردم و سنگ سراچه دل را به الماس آب دیده می سفتم. ( گلستان سعدی ).
کسی کو میتواند لعل و در سفت
چرا ریزد برون خرمهره درگفت. || عبور کردن. گذشتن :
بزد بر کمرگاه مرد سوار
نسفت آهن از آهن آبدار.|| تراویدن و تراوش. ( برهان ). تراویدن. ( رشیدی ).

۱. سوراخ کردن: در سخن دُر ببایدت سفتن / ورنه گنگی به از سخن گفتن (سنائی۱: ۳۱۱ ).
۲. ساییدن، سودن