سمعک

سَمعَک، یا شنوک وسیله ای است که برای کمک به قدرت شنوایی طراحی شده . در بیشتر کشورها سمعک به عنوان یکی از تجهیزات پزشکی کلاسه بندی شده است و از این رو برابر با مقررات ویژهٔ این گونه تجهیزات مورد توجه قوانین نظارتی قرار دارد. بر همین اساس تقویت کننده های صوتی کوچک شخصی (PSAPها: محصولات شخصی تقویت صوتی) یا دیگر سیستم های تقویت صدا نمی توانند به عنوان «سمعک» فروخته شوند. سمعک توسط شنوایی شناس تجویز و تنظیم می شود. سمعک در قدیم یک مخروط قیف مانند تقویت کننده بود.سمعک وسیله ای برای تقویت صداها برای افراد دچار کم شنوایی (از حدود ملایم تا عمیق) است. سمعک برای افرادی که دارای شنوایی طبیعی هستند، مناسب نیست. سمعک از سه قسمت اصلی زیر تشکیل شده است: میکروفون، مدار پردازنده و بلندگو (رسیور). اجزای دیگری همچون کنترل صدا، کلید برنامه، هوک و… نیز در سمعک هایی هست که جزء ابزار جانبی سمعک به شمار می روند. سمعک ها را می توان از چند نظر طبقه بندی کرد که مهم ترین آن ها شکل ظاهری و نوع پردازش سمعک است.
میکروفون: کار میکروفون سمعک دریافت امواج صوتی و تبدیل آن ها به سیگنال های الکتریکی است.
مدار پردازنده: در مدار پردازنده سمعک تمامی سیگنال های الکتریکی دریافت شده از سوی میکروفون پردازش و سپس تقویت می شوند.
بلندگو (رسیور): بعد از پردازش و تقویت سیگنال های الکتریکی، این سیگنال ها به وسیلهٔ بلندگوی سمعک دوباره به امواج صوتی تبدیل و به گوش استفاده کننده ارائه می گردد.
سمعک دارای سه قطعهٔ مهم است: میکروفون، مدار پردازنده و بلندگو (رسیور).
سمعک ها از لحاظ شکل ظاهری به گروه های زیر طبقه بندی می گردند:
سمعک جیبی

سَمْعک (hearing aid)
وسیله ای برای افزایش شنوایی اشخاص نیمه شنوا. معمولاً متشکل از یک واحد میکروفون تقویت کنندۀ ترانزیستوری و یک گوشی است. بعضی از سمعک ها به اندازه ای کوچک اند که می توان آن ها را در قاب عینک مخفی کرد یا در گوش جا داد.