شرف شمس

شرف الشمس اصطلاحی است که در قرون اخیر در ایران رواج یافته و برخی انرا سنگ انگشتری زرد رنگ و برخی دیگر دعایی منسوب به امام اول شیعیان می دانند. مروجان آن معتقد اند که در روز ۱۹ فروردین و در ساعتی خاص و با آدابی خاص حروف و نشانهایی را بر روی سنگ حکاکی می کنند که که مدعی اند آثاری دارد. در کتاب «جنه الوافیه» مشهور به «مصباح کفعمی» آمده است: این حروف (دعای شرف شمس) شکل اسم اعظم است، سپس در حاشیه کتاب یاد شده می گوید: در بعضی از کتاب های شیعه دیدم که از امیر المؤمنین (ع) نقل شده است. در کتاب ریحانه الادب نیز ذیل نام «ابو البدر» از عالمان قدیم شهر اردبیل، به نقل از او شرح مفصلی دربارهٔ شرف الشمس و حروف آن و اشعاری که به امام علی (ع) در مورد این حروف منسوب است و طرز نوشتن این حروف داده است.
در روایات شیعه از صدر اسلام تا قرن هفتم هیچ اشاره ای به شرف الشمس نیست اما از ان هنگام در برخی کتب و بدون هیچ سندی روایاتی به امام اول شیعیان نسبت داده شده که در قرون اخیر رواج بیشتری میابد. از سویی در دوران صفوی گرایش گسترده ای به پیدا کردن "سعد و نحس ایام " با استفاده از ستارگان و نجوم در جامعه ایجاد می شود که با استقبال سلاطین وقت نیز روبرو می شود. داماد مجلسی (خاتون آبادی) کتابی تحت عنوان «الانوار المشرقه» برای یافتن سعد و نحس ایام می نویسد خود مجلسی نیز می نویسد در برخی احادیث شرف (بهترین مکان) شمس (خورشید) را برج حمل دانسته است. اصطلاحی است که منجمان با استفاده سعادت و نحوستی که از قرار گرفتن ستاره ها در برج های فلکی به دست می آورند آن را وضع کرده اند (مانند هبوط و شرف و …) و گفته اند شرف آفتاب وقتی است که در درجه ۱۹ حمل (فروردین) باشد.
در دیوان منسوب به امام علی (ع) شعری است که شکل شرف شمس در آن آمده است، در این شعر امام (ع) می فرماید:
ثلاث عصی صففت بعد خاتم علی رأسها مثل السنان المقوم‏