خط سبز

خط سبز. [ خ َطْ طِ س َ ] ( ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) خطی که تازه از رخسار خوبان برآمده باشد. ( برهان قاطع ) ( ناظم الاطباء ) ( لغت محلی شوشتر نسخه خطی ) :
ز عذارت خط سبز و ز کفت خط سیاه
چون نبیند ز خط صبر بلا باد پدر.خط سبز و لب لعلت بچه ماند گوئی
من بگویم بلب چشمه حیوان ماند.یعنی از روی دلبران خط سبز
دل عشاق بیشتر جوید.چگویم آن خط سبز و دهان شیرینت
بجز خضر نتوان گفت و چشمه حیوان.سعدی خط سبز دوست دارد
پیرامن خد ارغوانی.|| خطی را گویند که از غیب مرقوم شده باشد، یعنی کسی نداند که از کجا آمده است و که نوشته است. || خط شب را گویندکه خط سیاه و خط ازرق است. ( از ناظم الاطباء ) ( برهان قاطع ). || عالم برزخ بنزد صوفیان. ( یادداشت بخط مؤلف ).