ترجمه هم زمان

ترجمهٔ شفاهی (به انگلیسی: Interpretation یا interpreting)، (که ترجمه همزمان نوعی از آن محسوب می شود)عبارت است از برگرداندن یک مفهوم از زبان مبدأ به زبان مقصد به صورت شفاهی. آنچه مترجم مکتوب را از مترجم هم زمان (شفاهی) متمایز می سازد این واقعیت است که مترجم هم زمان با قرار گرفتن در یک محیط ارتباطی ملموس و تکرار ناپذیر اجباراً از تکنیک ها و شگردهایی استفاده می کند که حاصل آن عبارات و جملاتی است که ترجمهٔ کلمه به کلمه محسوب نخواهد شد. مترجمان در سایر حالت های ترجمه، زمان کافی برای مرور مجدد و تصحیح واژه ها و عبارات ترجمه شده پیش از ارائه به مشتری را داشته اما در ترجمه همزمان، هدف مترجم رساندن پیام در لحظه است. هنگامی که کلمه ای توسط گوینده استفاده می شود که معنی مستقیم آن در زبان مقصد وجود ندارد، بسط و گسترش زبان برای رسیدن به معنی صحیح لازم و ضروری است.
ترجمه شفاهی هم زمان (به انگلیسی: simultaneous interpreting)
ترجمه شفاهی پیاپی (به انگلیسی: Consecutive Interpreting)
مترجم هم زمان فرصت تغییر دادن عبارات، تصحیح ساختار جملات و انتخاب سبک های گوناگون را ندارد و رعایت زمان در بعضی موارد یک نیاز محسوب می شود. تنها مزیتی که مترجم هم زمان از آن برخوردار است ولی مترجم مکتوب از آن بی بهره است استفاده از پیام های جانبی است که از عوامل غیر زبانی چون حرکات دست و چهرهٔ گوینده منبعث می شود.در ترجمهٔ هم زمان گفتار ارائه شده توسط متکلم عینیت ملموس نمی یابد و در زمان محو می شود. آنچه باقی می ماند نقش مفاهیم در ذهن مترجم است. حرکات فیزیکی گوینده، پیام را روشنی بیشتری می بخشد و به آن غنای بهتری می دهد. مترجم هم زمان باید در کار خود دارای چنان ذوق و ظرافتی باشد که ترجمه بدست آمده عاری از عیب و نقص باشد زیرا فرصتی برای تصحیح و تجدید نظر یا بازآفرینی وجود ندارد. مترجم هم زمان باید دارای خلاقیت بسیار بالا بوده و بتواند در لحظه تصمیم بگیرد.
در حال حاضر سه نوع ترجمه هم زمان در سازمان های بین المللی خصوصاً در سازمان ملل متحد معمول است که عبارت اند از:
بنابر تعریفی که در کتاب «اصول فن ترجمه» از انتشارات سمت آمده است، ترجمهٔ شفاهی به دو صورت ممکن است محقق شود: