مایده های زمینی

مائده های زمینی (به فرانسوی: Les nourritures terrestres) شاهکار آندره ژید نویسندهٔ بزرگ فرانسه است که نخستین بار در ۱۸۹۷ در پاریس منتشر شد.
مائده های زمینی و مائده های تازه، آندره ژید، ترجمهٔ حسن هنرمندی، امیر کبیر، تهران: ۱۳۳۴. (چاپ دوم: مائده های زمینی و مائده های تازه، زوار، تهران: ۱۳۵۰)
مائده های زمینی، آندره ژید، ترجمهٔ سیروس ذکاء، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، تهران: ۱۳۳۶. (چاپ سوم: مائده های زمینی و مائده های تازه، جامی، تهران: ۱۳۹۰)
مائده های زمینی، آندره ژید، ترجمهٔ پرویز داریوش و جلال آل احمد، نشر اساطیر، تهران:، ۱۳۴۳.
مائده های زمینی و مائده های تازه، آندره ژید، ترجمهٔ مهستی بحرینی، نشر نیلوفر، تهران: ۱۳۸۱.
مائده های زمینی کتابی است در ستایش شادی، شوق به زندگی و غنیمت شمردن لحظات. آندره ژید در این کتاب خداوند را در همهٔ موجودات هستی متجلی می بیند و آزادانه و برخلاف قید و بندهای مذهب، عشق به هستی را مترادف عشق به خداوند می داند. او کتابش را «ستایشی از وارستگی» می نامد. با اینکه از آثار دورهٔ جوانی نویسنده است، وی تقریباً تمام آنچه می توان فلسفهٔ وی نامید در آن گنجانده است و هرچه بعداً نوشته در تعقیب اندیشه هایی است که در این کتاب بیان گردیده؛ یعنی امتناع از هر گونه علاقه و وابستگی و ستایش شور و عشق و نگاهی هر لحظه نو به تمام جلوه های هستی. ریشهٔ اندیشه های این کتاب را در کتاب مقدس و نوشته های نیچه فیلسوف و شاعر شهیر آلمانی باید جست. نشانه هایی از تأثیر ادبیات مشرق زمین نیز در آن دیده می شود. او در این کتاب چنین استدلال می کند که تمام امیال طبیعی، سودمند بوده، مایهٔ تندرستی است و بدون این امیال، زندگی لطف خود را از دست می دهد.
وقتی از عملی لذت می برم، برای من دلیل خوبی است که آن عمل را انجام بدهم... مادامی که لبانت برای بوسیدن هنوز شیرین است، سیراب کن. چنان زندگی کن که زندگی ات بدون ترس از نتایج محرماتی که اخلاقیات رسمی بر تو تحمیل می کند، پذیرای هر رویدادی باشد.
هرچند ژید خطر افراط کاری را به خوانندهٔ کتاب خود هشدار می دهد و در آخر از او می خواهد که:

مائده های زمینی (Les Nourritures terrestres)
مشهورترین اثر آندره ژید، منتشر شده به فرانسوی در ۱۸۹۷. این کتاب متشکل از هشت دفتر، مقدمه ای کوتاه، یک سرود، و یک تخلص است. مائده های زمینی را اثری آموزشی دانسته اند که تأثیر اخلاقی آن به ویژه در نسل جوان بسیار بوده است، چنان که این تأثیر را در بسیاری از نویسندگان فرانسوی، از مونترلان گرفته تا کامو، نیز می یابیم. ژید در این اثر که گویی خود قهرمان آن است، با بیانی شاعرانه و تغزلی، جوانی را مخاطب قرار می دهد که هنوز او را ندیده است و به تقلید از تورات، او را ناتانائیل می نامد، و نیز استادی خیالی که او را منالک می خواند. ژید در واقع همۀ اندیشه های خود را در دیگر آثارش در این کتاب تخیلی گنجانیده است. او در این اثر می کوشد به خواننده بیاموزد که گریبان خود را از قید برخی اصول اخلاقی و فکری برهاند، تا جهان و خود را در سایۀ تجربه و نوعی لذت جوییِ سخاوتمندانه بهتر بشناسد. اتخاذ موضعی شخصی و صمیمی درخلال سبکی فاضلانه به این اثر ارزشی انسانی بخشیده است. ۳۸ سال پس از چاپِ مائده های زمینی، ژید مائده های تازه را نوشت (۱۹۳۵) که بعدها جزو مائده های زمینی منتشر شد. مائده های زمینی با همین عنوان به قلم جلال آل احمد و پرویز داریوش به زبان فارسی (۱۳۳۴ش) ترجمه شده است.