نشیط فارسی

نشیط فارسی کتاب ها همه از او با نام نشیط یاد کرده اند، اما این نام معرب نشید است و نشید به معنی آهنگ است نام زنگوله نشید نیز در اشعار انوری به عنوان یکی از گوشه ها آمده است. نشید تنها نیز خود یکی از گوشه هاست: .mw-parser-output .b{text-align:justify;text-align-last:justify;border:0}.mw-parser-output .beyt{white-space:nowrap}
رسالهٔ ایران و عرب، پروفسور ر.لوی
موسیقی فارابی، رویهٔ ۴۴.
زمینه شناخت موسیقی ایرانی - فریدون جنیدی
تاریخ مختصر موسیقی ایران - تقی بینش
«تاریخ موسیقی ایران» پاره نخست (جلد۱)/ نوشته: حسن مشحون / انتشارات : نشر سیمرغ با همکاری نشر فاخته / سال ۱۳۷۳
نشیط فارسی که ابن خلدون نیز از او یاد کرده، سرودهای پارسی را در مدینه می خواند و شاگردانی چون جمیله، عزت المیلا، معبد و ابن سریج را پرورد.

نشیط فارسی (ح ۱۰ـ ح ۸۰ق)
موسیقی دان. در شهر مدینه با خواندن آواز ایرانی غوغا کرد و در ۷۰ سالگی، در عهد خلافت عبدالملک مروان، از آزادشدگان و حمایت شدگان عبدالله بن جعفر بن ابیطالب بود و یکی از چهار موسیقی دانی برشمرده می شد که از مرزهای بیرون از حجاز به مدینه آمدند. او به سبب خواندن آوازهای ایرانی به شهرت رسید و خوانندگان عرب که نمی خواستند بازارشان کِساد شود، مجبور شدند آهنگ های او را تقلید کنند.