لومینیسم

لومینیسم (به انگلیسی: Luminism) سبکی آمریکایی از منظره نگاری است که بین دهه های ۱۸۵۰ تا ۱۸۷۰ رایج بود. ویژگی های خاص این سبک تأثیرات نور در منظره و استفاده از پرسپکتیو هوایی می باشد. لومینیسم بر آرامش، سکون و آسودگی تأکید دارد. هنرمندانی چون فیتز هنری لین، مارتین جانسون هد، سنفورد رابینسون گیفورد و جان فردریک کنست به طور مستقیم با این سبک در ارتباط هستند.
مکتب هادسون ریور
فردریک ادوین چرچ
تاریخ نقاشی

لومینیسم (luminism)
نمونه ای از اسلوبی در نقاشی اواخر قرن ۱۹، که تأکیدش بر درخشش نور است. لومینیسم مشخصۀ آثار گروهی از نقاشان مستقل امریکایی بود که مستقیماً از نقاشی مکتب رودخانۀ هودسن تأثیر می گرفتند. این اصطلاح در ۱۹۵۴، توسط جان باور، سرپرست موزۀ ویتنی در نیویورک، وضع شد. آثار نقاشان لومینیست، بیشتر مناظر طبیعی و به ویژه چشم اندازهای دریایی اند که ویژگی بارز آن ها، رنگ های شفاف، سرد، ملایم، محوشده ، و پرداخت دقیق جزئیات اشیا به کمک استفاده از پرتوهای نوری است. در این نقاشی ها آسمان اغلب به شکل مستطیلِ کشیده تصویر می شود و حدود نیمی از تابلو را اشغال می کند.