خلیل عمرانی

خلیل عمرانی (زاده ۱۳۴۳، روستای جمرک، شهرستان دیر – درگذشته ۱۳۹۱، تهران) شاعر آیینی از اهالی بندر دیر استان بوشهر بود.
مروارید فراموش (دفتر غزل ۱۳۵۷–۱۳۷۵، قم: مؤسسه فرهنگی همسایه، بهار ۱۳۷۶)
ساعت به وقت شرعی دریا (تهران: انتشارات تیرگان، ۱۳۷۹)
گزیدهٔ ادبیات معاصر: مجموعهٔ شعر ۱۴۰ (تهران: کتاب نیستان، ۱۳۸۰)
به ساعت گل سرخ (گزیده اشعار خلیل عمرانی) تهران: تکا، ۱۳۹۲.
اردستانی مبیندهقان، طاهره؛دهقانی، اعظم؛سلیمانی، غلامرضا؛سمنانی، سیدوحید؛شمس الدینی، پیام؛طارمی، فاطمه؛غلامحسین نژاد، رضا؛فرسیمه، الهه؛قاسمی، حمید؛کراماتی، سید مرتضی؛محمدی کلهر، عباس؛مرادی روئین تنی، سیروس؛مرتضوی، بهزاد؛منصوری، حیدر؛نامداری، نوشین؛و …
عمرانی شاعری را از سال ۱۳۵۷ بطور جدی تر پی گرفت. تخلص شعری وی پژمان دیری بود. وی کارشناس ارشد و دبیر ادبیات فارسی و کارشناس ادبی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان در پرورش استعداد ادبی جوانان در وطن خود، استان یزد و تهران بود.
وی در پست های مشاور وزیر آموزش و پرورش، مسئول آفرینش های ادبی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان کشور و معاونت فرهنگی اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان بوشهر فعالیت داشته است.از میان دوستان شاعر خود، با محمدجواد محبت و سید فضل الله طباطبایی ندوشن (امید) و نصرالله مردانی انسی دیرینه داشت.