دستغیب عبدالحسین

دستغِیب، عبدالحسین (شیراز ۱۲۹۲ـ۱۳۶۰ش)
دستغِیب، عبدالحسین
دستغِیب، عبدالحسین
عالم مبارز و مجتهد ایرانی. دروس مقدماتی و سطح را در زادگاهش فراگرفت. در ۱۳۱۴ به نجف رفت و نزد سید ابوالحسن اصفهانی، آقا ضیاء عراقی، سید باقر اصطهباناتی، شیخ محمد کاظم شیرازی و سید علی آقا قاضی درس خواند و به درجۀ اجتهاد رسید. در ۱۳۲۱، به شیراز بازگشت و به احیای مسجد جامع عتیق، اقامۀ جماعت و ترویج خدمات دینی پرداخت. در ۱۳۴۱، با شروع نهضت امام خمینی (ره) وارد مبارزات سیاسی شد و از این رو در سال های ۱۳۴۲ تا ۱۳۵۷، چندین بار دستگیر، زندانی و تبعید شد. پس از پیروزی انقلاب اسلامی، در ۱۳۵۸، به نمایندگی مردم فارس در مجلس خبرگان قانون اساسی انتخاب و از همان سال از سوی امام خمینی (ره)، به امامت جمعۀ شیراز منصوب شد. او به هنگام عزیمت برای اقامه نماز جمعه، به دست یکی از اعضای سازمان مجاهدین خلق ایران به شهادت رسید و در امامزاده احمد بن موسی شیراز به خاک سپرده شد. از آثارش: صلوةالخاشعین؛ گناهان کبیره در ۲ جلد؛۸۲ پرسش؛قلب سلیم و داستان های شگفت. برخی آثار او به زبان های دیگر ترجمه شده است.

[ویکی نور] آیت الله عبدالحسین دستغیب در عاشورای 1332ق در شیراز در ایام جانسوز شهادت سالار شهیدان، امام حسین(ع) متولد شد و به همین مناسبت نامش را «عبدالحسین» نهادند.
خاندان دستغیب از سادات حسنی و حسینی به شمار می رفتند که از حدود چهار قرن پیش در شیراز به «دستغیب» معروف شده بودند. سیادت نشان افتخار این خانواده بود و حلقه های نورانی پیوند او را (با 32 واسطه) به حضرت «زید شهید» فرزند امام سجاد(ع) می رساند.
ایشان درس را از مکتب خانه شروع کرد و با فراگیری قرآن و نصاب و خواندن چند کتاب منظوم منشور فارسی، دوره مکتب را پشت سر گذاشت. پس از آن شروع به تحصیل علوم اسلامی نمود و درس های ابتدایی حوزه علمیه را نزد پدر خواند و از محبت های پدرانه و استادانه اش بهره برد. در سال 1342ق در حالی که یازده ساله بود، پدر را از دست داد و در نوجوانی روح لطیفش سخت آزرده و از نعمت پدر محروم گشت.
پس از فوت پدر، تحصیلات را در مدرسه خان شیراز ادامه داد و از نورانیت و روحانیت مدرسه نیز بهره مند بود. او در حوزه شیراز، مدت ها به تحصیل پرداخت و نزد اساتیدی همچون شیخ اسماعیل، ملااحمد دارابی، و آیت الله ملا علی اکبر ارسنجانی دوره مقدماتی و سطح را به پایان رساند. پایان یافتن دروس سطح حوزه او همزمان با غائله کشف حجاب رضاخانی بود و دستغیب جوان در همان سنین (حدود 25 سالگی) به مبارزه با این تهاجم بزرگ پرداخت. اما مأموران او را زیر فشار قرار دادند و او نیز در سال 1314ش مجبور به حرکت به سوی نجف شد. در نجف اشرف تحصیلات خود را ادامه داد و با تلاش پیگیر در طول هفت سال به مقام شامخ اجتهاد نایل آمد.
آیات عظام: سید ابوالحسن اصفهانی، آقا ضیاء عراقی، آقا سید باقر اصطهباناتی، شیخ محمدکاظم شیرازی از معماران علمی او در حوزه نجف بودند.
روح جستجوگر آن شهید بزرگوار، بلند پروازتر از آن بود که به درس و بحث بسنده کند و از علوم مرسوم حوزه نجف سیراب شود. عطش عصیانگر او پس از سال ها درس و تدریس آرام نگرفت و او همچنان در پی یافتن صاحب دلی بود که بتواند او را به وادی ایمن رسانده، در معرفت خود و خدای خویش به کمال برساند.