جنگ داخلی امریکا (Civil War, American)
(یا: جنگ انفصال؛ جنگ ایالات۱)جنگ بین ایالت های جنوبی۲ و ایالات شمالی۳ (۱۸۶۱ـ۱۸۶۵). ایالات جنوبی خواهان حفظ برخی حقوق ایالت ها، به ویژه، حق تصمیم گیری دربارۀ قانون ایالتی نهاد برده داری بودند و ادعا می کردند حق
جدایی از اتحادیه را دارند؛ ولی هدف اصلی ایالت های شمالی حفظ اتحادیه بود، و آزادی بردگان (اعلام شده در ۱۸۶۳) در درجۀ دوم اهمیت قرار داشت. نیروهای شورشی جنوب در ۱۲ آوریل ۱۸۶۱، فورت سامتر۴، واقع در کارولینای جنوبی۵، را گلوله باران، و ۳۴ ساعت بعد آن را محاصره کردند. با سقوط فورت سامتر، جنگ داخلی۶ آغاز شد. نخستین نبرد واقعی بول ران۷، ۲۱ ژوئیه ۱۸۶۱، بین ارتش اتحادیه به فرماندهی اروین مکداوئل۸ و ایالات مؤتلفه به رهبری پی جی تی بورگارد۹ و جوزف ای جانستون۱۰ درگرفت. لینکلن که تا آن زمان تنها برای حفظ اتحادیه تلاش می کرد، و از ترس دورکردن دموکرات های شمال و ایالات مرزی، مسئلۀ برده داری را مسکوت گذاشته بود، در ۲۲ سپتامبر ۱۸۶۲، اعلامیۀ آزادی بردگان را صادر کرد. موفقیت ژنرال گرانت در مقام فرماندهی کل قوا در اواخر ۱۸۶۳ سبب شد لینکلن، در فوریۀ ۱۸۶۴ او را با درجۀ سپهبدی، فرمانده همۀ ارتش های فدرال کند. با تصرف ویلمینگتون، واقع در کارولینای شمالی، (ژانویه ۱۸۶۵)، آخرین بندر ائتلافیه جنوب بسته شد و نیروهای اتحادیه، پترزبورگ۱۱ را در آوریل ۱۸۶۵ تصرف کردند و در ۳ آوریل وارد
ریچموند شدند. ژنرال لی فرمانده جنوب تحت محاصرۀ کامل درآمد و در ۹ آوریل در اپومتکس کورت هاوس۱۲ تسلیم شد. پنج روز پس از تسلیم لی، جان ویلکس بوت۱۳ بازیگر، از طرفداران ائتلافیه، لینکلن را به قتل رساند. در جنگ داخلی، که به قیمت گزافی تمام شد، بیش از ۶۲۰هزار نفر جان باختند، و ده ها هزار سرباز برای همیشه سلامت خود را از دست دادند. بدهی اتحادیه به ۳میلیارد دلار رسید؛ هزینۀ ائتلافیه هرگز به درستی برآورد نشد. به رغم همۀ این ها، شمال قدرتمندتر از هر زمان بود، به عبارت دیگر جنوب به ویرانه تبدیل شده بود.Southern or Confederate States of AmericaNorth or Union StatesFort SumterSouth CarolinaCivil WarBull RunIrvin McDowellPGT BeauregardJoseph E. JohnstonPetersburgAppomattox Court HouseJohn Wilkes Booth
