حکیمی، محمّدرضا (مشهد ۱۳۱۴ش)
حکیمی، محمّدرضا
پژوهشگر و اسلام شناس ایرانی. در ۱۲سالگی تحصیلات حوزوی خود را آغاز کرد و در نثر و نظم فارسی نیز مهارت یافت. وی از زندگانی زاهدانۀ بعضی علمای زادگاهش چون حاج شیخ مجتبی قزوینی تأثیر پذیرفت و این شیوه را در زندگی خصوصی خود برگزید. در عین حال با حضور در کانون نشر حقایق اسلامی، متأثر از محمد تقی شریعتی، در حلقۀ ارادتمندان و دوستان وی و فرزندش علی شریعتی درآمد. حکیمی در ۱۳۴۵ش از مشهد به تهران عزیمت کرد و در انتشارات فرانکلین، شرکت سهامی انتشار، و دفتر نشر فرهنگ اسلامی به ویراستاری و همکاری فرهنگی پرداخت، و مقاله ای در نقد کتاب اسلام در ایران اثر پطروشفسکی نوشت. وی در تهران با بسیاری از روشنفکران و نویسندگان اسلام پژوه، ازجمله مرتضی مطهری، مراوده و رفت و آمد داشت. وی پس از پیروزی انقلاب اسلامی در عین طرفداری از انقلاب و رهبری آن، دربارۀ روحانیت و لزوم اصلاحات در آن فراوان سخن گفته و در خطابه های خود به «عدالت» و اهمیت آن در نظام اسلامی تأکید فراوان کرده است. حکیمی در نوشته های خود کوشیده است زمینه هایی را برای حضور نسل جدید و علاقه مند به مباحث ادبی و روشنفکری فراهم کند. وی از طرفداران جدّی مکتب تفکیک است و کتابی به همین نام نیز نوشته است. از آثار اوست: سرود جشن ها (۱۳۴۳)؛ حماسۀ غدیر (۱۳۵۴)؛ بعثت، غدیر، عاشورا (۱۳۵۵)؛ امام در عینیت جامعه (۱۳۵۶)؛ بیدارگران اقالیم قبله (۱۳۵۶)؛ دانش مسلمین (۱۳۵۶)؛ فریاد روزها (۱۳۵۷)؛ تفسیر آفتاب (۱۳۵۷)؛ خورشید مغرب (۱۳۶۰)؛ یادنامۀ علامۀ امینی؛ شرف الدین (۱۳۶۰)؛ مجموعۀ ۶جلدی الحیاة (به زبان عربی و ترجمه فارسی)؛ الهیات الهی و الهیات بشری؛ مقام عقل.
حکیمی، محمّدرضا
پژوهشگر و اسلام شناس ایرانی. در ۱۲سالگی تحصیلات حوزوی خود را آغاز کرد و در نثر و نظم فارسی نیز مهارت یافت. وی از زندگانی زاهدانۀ بعضی علمای زادگاهش چون حاج شیخ مجتبی قزوینی تأثیر پذیرفت و این شیوه را در زندگی خصوصی خود برگزید. در عین حال با حضور در کانون نشر حقایق اسلامی، متأثر از محمد تقی شریعتی، در حلقۀ ارادتمندان و دوستان وی و فرزندش علی شریعتی درآمد. حکیمی در ۱۳۴۵ش از مشهد به تهران عزیمت کرد و در انتشارات فرانکلین، شرکت سهامی انتشار، و دفتر نشر فرهنگ اسلامی به ویراستاری و همکاری فرهنگی پرداخت، و مقاله ای در نقد کتاب اسلام در ایران اثر پطروشفسکی نوشت. وی در تهران با بسیاری از روشنفکران و نویسندگان اسلام پژوه، ازجمله مرتضی مطهری، مراوده و رفت و آمد داشت. وی پس از پیروزی انقلاب اسلامی در عین طرفداری از انقلاب و رهبری آن، دربارۀ روحانیت و لزوم اصلاحات در آن فراوان سخن گفته و در خطابه های خود به «عدالت» و اهمیت آن در نظام اسلامی تأکید فراوان کرده است. حکیمی در نوشته های خود کوشیده است زمینه هایی را برای حضور نسل جدید و علاقه مند به مباحث ادبی و روشنفکری فراهم کند. وی از طرفداران جدّی مکتب تفکیک است و کتابی به همین نام نیز نوشته است. از آثار اوست: سرود جشن ها (۱۳۴۳)؛ حماسۀ غدیر (۱۳۵۴)؛ بعثت، غدیر، عاشورا (۱۳۵۵)؛ امام در عینیت جامعه (۱۳۵۶)؛ بیدارگران اقالیم قبله (۱۳۵۶)؛ دانش مسلمین (۱۳۵۶)؛ فریاد روزها (۱۳۵۷)؛ تفسیر آفتاب (۱۳۵۷)؛ خورشید مغرب (۱۳۶۰)؛ یادنامۀ علامۀ امینی؛ شرف الدین (۱۳۶۰)؛ مجموعۀ ۶جلدی الحیاة (به زبان عربی و ترجمه فارسی)؛ الهیات الهی و الهیات بشری؛ مقام عقل.
wikijoo: حکیمی،_محمدرضا_(مشهد_۱۳۱۴ش)