حکمت، علی اصغر (شیراز ۱۲۷۲ـ تهران ۱۳۵۹ش)
حکمت، علی اصغر
حکمت، علی اصغر
حکمت، علی اصغر
حکمت، علی اصغر
دولتمرد، مصحّح، پژوهشگر و مترجم ایرانی. فرزند احمدعلی خان حشمت الممالک بود و مقدمات علوم را در مدرسۀ منصوریۀ شیراز آموخت. در ۱۲۹۴ش به تهران رفت و در مدرسۀ امریکایی درس خواند. در ۱۲۹۷ش به استخدام وزارت معارف درآمد. در کابینۀ محمدعلی فروغی به کفالت وزارت معارف برگزیده شد (۱۳۱۲ش). سال بعد به پاس خدمات وی، به وزارت معارف ارتقا یافت. در سمت های دیگر، نظیر وزیر کشور (۱۳۱۷ش)، وزیر دادگستری (۱۳۲۲ش) و سفیر نیز خدمت کرد. عضو فرهنگستان سوریه، مصر و ایران بود. انگلیسی، عربی و فرانسه می دانست و نشان های زیادی از چندین کشور داشت. در دورۀ وزارت او ابنیۀ بسیاری ساخته شد، از آن جمله می توان به تأسیس دانشگاه تهران، موزۀ ایران باستان، کتابخانۀ ملی، موزۀ مردم شناسی، دانشسرای مقدماتی، دبستان، دبیرستان و ورزشگاه اشاره کرد. همچنین با علی اکبر دهخدا برای تألیف لغت نامه قرارداد بست و از نسخ خطی نایاب نیز در کتابخانه های خارج میکروفیلم تهیه کرد. مسئول مجلۀ تعلیم و تربیت در سه سال اول نشر آن بود. از آثارش: فیتز جرالد و جامی، به انگلیسی (۱۳۴۶ش)؛ سید علی همدانی، به فرانسه (۱۹۵۲)؛ ترجمۀ جلد سوم تاریخ ادبیات ایران ادوارد براون با نام از سعدی تا جامی (۱۳۴۰ش)؛ تصحیح ترجمۀ مجالس النّفایس علیشیر نوایی (۱۳۲۳ش)؛ تصحیح کشف الاسرار میبدی در ۱۰ جلد (۱۳۳۱ـ۱۳۳۹ش)؛ جامی (۱۳۲۲ش)؛ دوستداران وطن (شیراز، ۱۳۲۸ش)؛ امثال قرآن (۱۳۳۲ش)؛ پارسی نغز (۱۳۳۰ش)؛ نقش پارسی بر احجار هند (کلکته، ۱۳۲۵ش؛ ۱۳۳۷ش)؛ سرزمین هند (۱۳۳۷ش)؛ ایرانشهر ۲ مجلد (۱۳۴۲ش)؛ تاریخ جامع ادیان (۱۳۴۴ش)؛ سخن حکمت که اشعار اوست (۱۳۵۱ش)؛ فلسفۀ نشو و ارتقا (۱۳۵۳ش)؛ گلزار حکمت (۱۳۵۶ش).
حکمت، علی اصغر
حکمت، علی اصغر
حکمت، علی اصغر
حکمت، علی اصغر
دولتمرد، مصحّح، پژوهشگر و مترجم ایرانی. فرزند احمدعلی خان حشمت الممالک بود و مقدمات علوم را در مدرسۀ منصوریۀ شیراز آموخت. در ۱۲۹۴ش به تهران رفت و در مدرسۀ امریکایی درس خواند. در ۱۲۹۷ش به استخدام وزارت معارف درآمد. در کابینۀ محمدعلی فروغی به کفالت وزارت معارف برگزیده شد (۱۳۱۲ش). سال بعد به پاس خدمات وی، به وزارت معارف ارتقا یافت. در سمت های دیگر، نظیر وزیر کشور (۱۳۱۷ش)، وزیر دادگستری (۱۳۲۲ش) و سفیر نیز خدمت کرد. عضو فرهنگستان سوریه، مصر و ایران بود. انگلیسی، عربی و فرانسه می دانست و نشان های زیادی از چندین کشور داشت. در دورۀ وزارت او ابنیۀ بسیاری ساخته شد، از آن جمله می توان به تأسیس دانشگاه تهران، موزۀ ایران باستان، کتابخانۀ ملی، موزۀ مردم شناسی، دانشسرای مقدماتی، دبستان، دبیرستان و ورزشگاه اشاره کرد. همچنین با علی اکبر دهخدا برای تألیف لغت نامه قرارداد بست و از نسخ خطی نایاب نیز در کتابخانه های خارج میکروفیلم تهیه کرد. مسئول مجلۀ تعلیم و تربیت در سه سال اول نشر آن بود. از آثارش: فیتز جرالد و جامی، به انگلیسی (۱۳۴۶ش)؛ سید علی همدانی، به فرانسه (۱۹۵۲)؛ ترجمۀ جلد سوم تاریخ ادبیات ایران ادوارد براون با نام از سعدی تا جامی (۱۳۴۰ش)؛ تصحیح ترجمۀ مجالس النّفایس علیشیر نوایی (۱۳۲۳ش)؛ تصحیح کشف الاسرار میبدی در ۱۰ جلد (۱۳۳۱ـ۱۳۳۹ش)؛ جامی (۱۳۲۲ش)؛ دوستداران وطن (شیراز، ۱۳۲۸ش)؛ امثال قرآن (۱۳۳۲ش)؛ پارسی نغز (۱۳۳۰ش)؛ نقش پارسی بر احجار هند (کلکته، ۱۳۲۵ش؛ ۱۳۳۷ش)؛ سرزمین هند (۱۳۳۷ش)؛ ایرانشهر ۲ مجلد (۱۳۴۲ش)؛ تاریخ جامع ادیان (۱۳۴۴ش)؛ سخن حکمت که اشعار اوست (۱۳۵۱ش)؛ فلسفۀ نشو و ارتقا (۱۳۵۳ش)؛ گلزار حکمت (۱۳۵۶ش).