پروستاسیکلین

پروستاسیکلین (به انگلیسی: Prostacyclin) یا PGI2 یک ایکوزانوئید از گروه پروستاگلاندینها می باشد که موجب این فعالیت ها می شود:
گشادکننده عروق
جلوگیری از تراکم پلاکت
گشادکننده برونش
InChI=1S/C20H32O5/c1-2-3-4-7-14(21)10-11-16-17-12-15(8-5-6-9-20(23)24)25-19(17)13-18(16)22/h8,10-11,14,16-19,21-22H,2-7,9,12-13H2,1H3,(H,23,24)/b11-10+,15-8-/t14-,16+,17+,18+,19-/m0/s1 NKey:KAQKFAOMNZTLHT-OZUDYXHBSA-N N
این ترکیب در برخی سلولها (از جمله لایه درون رگی) توسط آنزیم پروستاسیکلین سنتتاز از پروستاگلاندینH2 ((PGH2 تولید می شود. عملکرد کلی پروستاسیکلین برخلاف ترومبوکسان آ۲ است.

پروسْتاسیکْلین (prostacyclin)
در پزشکی، نوعی پروستاگلاندین. در یاخته های اندوتلیال جدار رگ ها ساخته می شود. این ترکیب از تجمع پلاکتها در دستگاه قلب و عروق جلوگیری می کند و در نهایت مانع از تشکیل لخته می شود. پروستاسیکلین همچنین گشاد کنندۀ بسیار قوی عروق است و باعث گشادشدن رگ ها می شود. در بیماران دیالیزی، برای جلوگیری از تجمع پلاکت ها هنگام دیالیز از پروستاسیکلین، به تنهایی یا همراه با هپارین، استفاده می کنند. نیم عمر این ترکیب کوتاه و حدود سه دقیقه است. به همین علت، تزریق درون وریدی و ممتد صورت می گیرد. عوارض جانبی پروستاسیکلین عبارت اند از سرخ شدن صورت، کاهش فشار خون، و سردرد که به علت خاصیت گشادکنندگی عروق پروستاسیکلین ایجاد می شوند.