[ویکی فقه] مبیَّن بالذات، لفظ دارای دلالت روشن بر مراد متکلم بدون نیاز به ضمیمه می باشد. و در اصول فقه کاربرد دارد.
هر گاه دلالت لفظ بر معنایی روشن باشد و روشنی آن، از خود کلام به دست آید و نیاز به ضمیمه ای از خارج نداشته باشد، آن را مبین بالذات می گویند، مانند:«ضرب زید عمرا»، و یا مانند آیه شریفه:﴿أَنَّ اللّهَ بِکُلِّ شَیْء عَلِیمٌ﴾ که دلالت الفاظ آن بر معانی خود روشن است، بی آن که قرینه ای خارجی فعل یا سخنی خارجی به آن ضمیمه شود.
هر گاه دلالت لفظ بر معنایی روشن باشد و روشنی آن، از خود کلام به دست آید و نیاز به ضمیمه ای از خارج نداشته باشد، آن را مبین بالذات می گویند، مانند:«ضرب زید عمرا»، و یا مانند آیه شریفه:﴿أَنَّ اللّهَ بِکُلِّ شَیْء عَلِیمٌ﴾ که دلالت الفاظ آن بر معانی خود روشن است، بی آن که قرینه ای خارجی فعل یا سخنی خارجی به آن ضمیمه شود.
wikifeqh: مبین_بنفسه