گل باغی

گلباغی، روستایی از توابع بخش کلاشی شهرستان جوانرود در استان کرمانشاه ایران است.
این روستا در دهستان شروینه قرار دارد و براساس سرشماری عمومی نفوس و مسکن سال ۱۳۸۵، جمعیت آن ۱۴۷ نفر (۳۳ خانوار) بوده است.
بخاطر کمی وسعت جغرافیای روستا بعضی از خانوارهای آن به روستاهای کانی گل سفلی و روستای نوئل و بعضی هم در روستای شمشیر مهاجرت کرده که حال آنان هم از لحاظ جعیتی عشیره کوچکی تشکیل داده و بیشتر این خانوارها حال در شهر جوانرود ساکن هستند.
حاج محمد باباخانی ودهیار روستاکریم باباخانی

گلباغی، روستایی از توابع بخش مرکزی شهرستان دلفان در استان لرستان ایران است.
این روستا در دهستان نورآباد قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۸۵، جمعیت آن ۲۵۶ نفر (۵۲خانوار) بوده است.

گُلباغی
از طوایف کُرد نیمه یکجانشین و چادرنشین اطراف سنندج و دیواندره، مرکب از تیره های مختلف، ساکن دهستان های اوباتو (هوباتو)، سارال و قراتوره. اینان در عهد شاه طهماسب اول صفوی به ایران کوچیدند. گلباغی ها تا اواسط سلطنت ناصرالدین شاه قاجار، کلاً چادرنشین بودند و گرمسیرشان در شهرزور و سردسیرشان در کردستان ایران برگزار می شد، اما به سبب اختلاف با ایل جاف و کشته شدن چند نفر از طرفین، به صورت نیمه یکجانشین در ایران باقی ماندند. این مردم در ۱۳۳۷ ـ ۱۳۳۸ق به همراه برخی از طوایف کردستان به راهزنی و شرارت اشتغال داشتند. علی محمدخان شریف الدوله، حاکم کردستان، با خشونت بسیار این اغتشاش ها را سرکوب و ده ها نفر از آنان را اعدام کرد. رضاشاه پهلوی نیز عدۀ زیادی از گلباغی ها را به اطراف همدان و تهران تبعید کرد، اما آنان پس از کناره گیری او از سلطنت دوباره به سنندج و دیواندره بازگشتند.

گلباغی (گویش). گَزی
از گویش های مرکزی ایران در گروه جنوب غربی، رایج در گز. گزی با سدهی، کفرونی و ورزنه ای، مجموعة گویشی جنوب غربی، از گویش های مرکزی ایران، را تشکیل می دهد. در گزی جنس دستوری وجود ندارد؛ پسوند اشاره é است و پسوند نکره ساز i ـ ؛ مضاف الیه قبل از مضاف می آید؛ و موصوف قبل از صفت قرار می گیرد. از واژه های گزی: ayn «دهان»، xul «خاکستر» و xux «خواهر».
50010800