عمارتگه

عمارتگه. [ ع َ / ع ِ رَ گ َه ْ ] ( اِ مرکب ) آبادانی. جای آباد. مقابل ویرانگه :
درخت و گل و سبزه ، آب روان
عمارتگهی درخور خسروان.برون برد شه رخت از آن سنگلاخ
عمارتگهی دید و جایی فراخ.