ریشه شناسی عامیانه

ریشه شناسیِ عامیانه (به آلمانی: Volksetymologie)، (به انگلیسی: Pseudo-etymology, Folk etymology) زیرمجموعه ای از دانش ریشه شناسی است. دانش ریشه شناسی نیز، به نوبهٔ خود، شاخه ای از زبان شناسی است که در آن، شکلِ اولیهٔ واژه ها و تغییر و تحول تاریخیِ آن ها موردِ بررسی قرار می گیرد.
تبریز
در ریشه شناسیِ عامیانه، بر پایهٔ شباهتِ آوایی و نوشتاریِ واژه ها، به بررسی و واکاویِ آن ها پرداخته و برای شان تاریخ ساخته می شود.
اصطلاحِ «ریشه شناسیِ عامیانه» را نخستین بار ارنست ویلهلم فورسته مان (Ernst Wilhelm Förstemann) تاریخ نگار و کتابدارِ آلمانی در مقاله ای به نامِ «اندر ریشه شناسیِ عامیانهٔ آلمانی» ساخت، که در مجلهٔ پژوهش های زبان شناسیکِ هم سنجشی در زبان های آلمانی و یونانی و لاتین به سال ۱۸۵۲ م. (۱۲۳۱ خ) منتشر شد. او در آن مقاله به بحث دربارهٔ این اصطلاح پرداخت. اصطلاحِ «ریشه شناسیِ عامیانه» پس از آن در زبان های دیگرِ دنیا نیز جا افتاد.
فردینان دو سوسور، زبان شناسِ سوئیسی، ریشه شناسیِ عامیانه را چنین تعریف می کند: «تلاش برای توضیحِ تقریبیِ واژه ای ناآشنا از راهِ پیوندزدنِ آن به چیزی که شناخته شده است و یافتنِ تفسیری ساده برای آن واژهٔ ناآشنا.