تف جوشی

تف جوشی یا سینترینگ (به انگلیسی: Sintering) یکی از روش های شکل دهی مواد فلزی و سرامیکی است. تف جوشی چسباندن یا چسبیدن ذرات یک یا چند ماده به یکدیگر از طریق ذوب سطحی براثر حرارت، همراه با فشار یا بدون آن، به طوری که به صورت یک توده جامد (solid mass) درآیند. اساس کار این روش کاهش انرژی آزاد سطحی ذرات در اثر چسبیدن به یکدیگر است.
متالورژی پودر
تف جوشی
پرس ایزواستاتیک گرم
هنگامی که ذرات پودر متراکم شده تا دماهای بیش از نصف دمای ذوب مطلق گرم شوند، به یکدیگر خواهند چسبید. این پدیده تف جوشی نامیده می شود. یکی از ویژگی های انواع حالات تف جوشی، کاهش سطح همراه با افزایش استحکام فشاری است. این پدیده هنگام شکل گیری پیوند بین ذره ای، باعث تحریک اتمی در دمای تف جوشی می شود. حین انجام تف جوشی در فاز مایع، یک فاز مایع در کنار ذرات جامد قرار می گیرد. به طور معمول فاز مایع نرخ به هم پیوستن بین ذرات در حین تف جوشی را بالا می برد. همراه با ایجاد پیوند بین ذره ای تغییرات عمده ای در ساختار حفره و خواص فشاری مانند استحکام، چقرمگی، رسانایی، تراوایی مغناطیسی و مقاومت به خوردگی رخ می دهد. تف جوشی در فاز جامد برای مواد تک فازی بهترین حالت شناخته شدهٔ تف جوشی می باشد. حتی در این حالت نیز مراحل پیچیده ای وجود دارد که پودر هنگام گرم شدن این این مراحل را طی می کند.
در دسته بندی کلی تکنیک های تف جوشی، (فشار) اولین عامل مؤثر می باشد. بیشتر فرایندهای تف جوشی، بدون اعمال فشار خارجی انجام می گیرد. در بسیاری از کاربردها با عملکرد عالی، چگالی بالا توسط اعمال خارجی به دست می آید. در تکنیک هایی نظیر پرس گرم، پرس ایزواستاتیک گرم، فورج گرم و اکستروژن گرم برای چگالش نمونهٔ متراکم از ترکیبی از دما، تنش و کرنش استفاده می شود. در بیشتر موارد تف جوشی در فاز مایع، اثر موئینگی یک نیروی داخلی بر روی ذرات جامد اعمال می کند. در این حالت نیازی به نیروی خارجی بسیار بزرگ است.
۱. فاز مایع پودر پیش آلیاژی مخلوط پودریo پایدارo گذرا