موسیقی کلاسیک معاصر

موسیقی کلاسیک معاصر به دوره ای گفته می شود که در اواسط دهه ۱۹۷۰ تا اوایل دهه ۱۹۹۰ میلادی آغاز شده و شامل موسیقی مدرن، موسیقی پسامدرن و موسیقی نورمانتیسم می شود. با این حال این واژه ممکن است در مفهومی گسترده تر به تمامی اشکال موسیقی ساخته شده پس از سال ۱۹۴۵ میلادی اطلاق شود.
ساختارهای موسیقایی مدرن از هنر موسیقی
ساختارهای موسیقایی مدرن پس از سال ۱۹۴۵ میلادی بعد از مرگ آنتون وبرن شامل سریالیسم، موسیقی الکتروآکوستیک، موسیقی تجربی، موسیقی آتونال و موسیقی مینی مال
ساختارهای موسیقایی پس از سال ۱۹۷۵ میلادی شامل موسیقی پسامدرن، موسیقی طیفی، موسیقی پسامینی مال و هنرصدا
به طور کلی موسیقی کلاسیک معاصر به شکل زیر دسته بندی می شود:
در آغاز قرن بیستم آهنگسازان موسیقی کلاسیک به طور فزاینده ای در حال تجربه فواصل نامطبوع و به تبع آن قطعات آتونال بودند. پس از جنگ جهانی اول برخی آز آهنگسازان با اتخاذ شیوه نوکلاسیسیزم در آهنگسازی واکنش شدیدی علیه حرکات اغراق آمیز و ساختارگریز اواخر رمانتیسم نشان دادند. آنها به دنبال بازآفرینی اشکال متعادل و تم های محسوس از سبک های پیشین بودند.
موسیقی طیفی به تکنیکی در آهنگسازی نسبت داده میشود، که در دهه هفتاد قرن بیستم رایج شد. در این تکنیک، آهنگساز قطعه را با استفاده از آنالیز تن صدا و خواص آکوستیک آن توسط کامپیوتر میسازد.