سمارانگ

سمارانگ یکی از شهرهای اندونزی است که در ساحل شمالی جزیرهٔ جاوه واقع شده است. این شهر پایتخت استان جاوهٔ مرکزی است.
سمارانگ با ۲۲۵٫۱۷ کیلومتر مربع مساحت و حدود ۱٫۵ میلیون نفر جمعیت، پنجمین شهر بزرگ اندونزی به شمار می رود. این شهر در ۶ درجه و ۵۸ دقیقهٔ عرض جنوبی و ۱۱۰ درجه و ۲۵ دقیقهٔ طول شرقی واقع شده است.
سمارانگ در دوران حکومت هند شرقی یکی از بنادر مهم اندونزی بوده و امروزه نیز یکی از مهم ترین بنادر این کشور محسوب می شود. چینی ها بخش بزرگی از ساکنان این شهر را تشکیل می دهند.
واژهٔ سمارانگ که امروزه به این شهر اطلاق می شود، شاید از ترکیب واژگان «assam» (تمبر هندی) و «arang» (کم یاب) تشکیل شده باشد. برپایهٔ تفسیر دیگری، این واژه از واژهٔ چینی «سامپولانگ» (三宝垄) به معنی «شهر سامپو» (دریاسالار چنگ هه) سرچشمه گرفته است.

سِمارانْگ
سِمارانْگ
شهری در شمال جزیرۀ جاوهدر اندونزی، با ۱,۲۶۷,۱۰۰ نفر جمعیت (۲۰۰۳). مرکز استان جاوۀ مرکزی، کنار دریای جاوه، بر مصب رود سمارانگاست. مرکز مهم تجاری است و توتون، شکر، قهوه، کائوچو، و الیاف ابریشمی صادر می کند. صنایع کشتی سازی، ماهی گیری، نساجی، و شیشه گری نیز دارد. امانگ کورات درم، پادشاه جاوه، در ۱۶۷۸ سمارانگ را در ازای حمایت های مالی کمپانی هند شرقی هلنددر مقابل دشمنانش، به این کمپانی واگذار کرد، امّا تسلط این کمپانی بر شهر مزبور تا ۱۷۰۵ ـ ۱۷۰۸ عملی نشد. پاکوبوانای اول، پادشاه جاوه، در ازای بخشودگی تمام بدهی های قبلی، سلطۀ کمپانی مزبور را بر سمارانگ تأیید کرد و درپی آن دفاتر مرکزی مناطق ساحلی کمپانی از ۱۷۰۸ به سمارانگ منتقل شد. این شهر از مراکز جنبش استقلال طلبی اندونزی و از کانون های پیدایش و توسعۀ عقاید سوسیالیستی در جزیرۀ جاوه بود. نخستین سازمان های ملی گرا و سوسیالیست جاوه در این شهر تشکیل شد. ارتش ژاپن در ۱۹۴۲ این شهر را اشغال کرد. سمارانگ پس از استقلال اندونزی مرکز استان جاوۀ مرکزی شد.