دل سپردن

( مصدر ) دل سپردن بکسی عاشق او شدن .

دل سپردن. [ دِ س ِ پ ُ دَ ] ( مص مرکب ) عاشق شدن. ( یادداشت مرحوم دهخدا ). دل دادن. فریفته شدن :
گفتم که دل ستانم ناگاه دل سپردم
بر طمع دلستانی ماندم به دل سپاری.من دل به تو سپردم تا شغل من بسیجی
زآن دل به توسپردم تا حق من گزاری.گر زآنکه جرم کردم کاین دل بتو سپردم
خواهم که دل برفقت تو باز من سپاری.بهوش بودم از اول که دل به کس نسپارم
شمایل تو بدیدم نه صبر ماند و نه هوشم.پایی که برنیاید روزی به سنگ عشقی
گوئیم جان ندارد تا دل نمی سپارد.- دل سپردن به دیو ؛ فریب خوردن. از راه بدر شدن. وسوسه شدن :
لاجرم نسپرند راه خطا
لاجرم دل به دیو نسپارند.- دل سپردن به غم ؛ غمگین شدن. قرین اندوه ساختن دل :
چنین گفت گر فور هندی بمرد
شما را به غم دل نباید سپرد.- دل سپردن به گفت یا گفته یا گفتار کسی ؛ باور کردن بدان. ( یادداشت مرحوم دهخدا ). پذیرفتن آن :
چنین گفت کای گرد بیداردل
به گفت بهو خیره مسپار دل.چون سخنگو سخن بپایان برد
هرکسی دل بر آن سخن بسپرد.