عبدالحی

(تلفظ: abdolhay) (عربی) بنده‌ی حی ، که [حی] نامی است از نام‌های خدای تعالی (هوالحی الذی لایموت)، بنده‌ی زنده (خدا) ؛ (در عرفان) آن که مظهر و مجلای حیات سرمدیه حق و زنده به حیات ابدی حق باشد ، که در حقیقت باقی به بقاءالله است و این مرتبه‌ی بقاء بعد از فناست .

عبدالحی . [ ع َ دُل ْ ح َی ْی ] (اِخ ) منشی ، از خطاطان مشهور و در خط نستعلیق سرآمد بود، در زمان سلطان سعید مدتی صاحب دیوان انشاء بود مناشیر مینوشت وبعد از واقعه ٔ قراباغ منظور نظر تربیت امیرحسن بیک شده تا آخر حیات در ملازمت سلاطین آق قوینلو به همان منصب اشتغال داشت . (از حبیب السیر ج 4 چ دوم ص 108).

عبدالحی . [ ع َ دُل ْ ح َی ْی ] (اِخ ) ابن احمدبن محمدبن العماد العکری الحنبلی ، مکنی به ابوالفلاح مورخ ، فقیه ، عالم به ادب بود. از تالیفات اوست : شذرات الذهب فی اخبار من ذهب در هشت جزء و غیره . وی به سال 1032 هَ . ق . متولد و در 1089 درگذشت . (از الاعلام زرکلی ).

عبدالحی . [ ع َ دُل ْ ح َی ْی ] (اِخ ) ابن علی بن محمد الطالوی الحنفی الدمشقی . او را دیوان شعر و کتابی است در ادب به نام مرور الصبا و الشمول . وی به سال 1117 هَ . ق . به دمشق درگذشت . (از الاعلام زرکلی ).

عبدالحی . [ ع َ دُل ْ ح َی ْی ] (اِخ )بعلی بن ابی بکر البعلی معروف به طرزالریحان . عالم به ادب بود، او را دیوانی است . وی به سال 1034 م . به دمشق متولد و در 1099 م . درگذشت . (از الاعلام زرکلی ).