دوستار

هاوی

اسم: دوستار (پسر) (فارسی) (تلفظ: dustār) (فارسی: دوستار) (انگلیسی: dustar)
معنی: یار، رفیق، دوستدار، دارای علاقه، علاقه مند

( صفت ) یار رفیق دوستدار .

دوستار. ( نف مرکب ) دوستدار. ( آنندراج ). دوست دارنده و دوست و رفیق و خیرخواه از روی محبت و عشق. ( از ناظم الاطباء ). مخفّف دوستدار و آن خود مخفف دوست دارنده است. آنکه دوست دارد. محب. طرفدار. خواهان. سابقاً در مکاتبات با سفارتخانه ها بجای بنده و ارادتمند دوستار می نوشتند. ( از یادداشت مؤلف ) :
هر آن کس که باشد مرا دوستار
چنانم من او را چو پروردگار.هراسان بود مردم سخت کار
که او را نباشد کسی دوستار.به ایران بسی دوستارش بود
چو خاقان یکی خویش و یارش بود.همواره دوستار کم آزاری و کرم
خیره نیند خلق جهان دوستار او.من ترا مانم بعینه تو مرا مانی درست
دشمن خویشیم هر دودوستار انجمن.من دوست باشم دوستاران او را [ خلیفه را ]. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 315 ). همیشه بنده و دوستار یگانه بوده است خداوند را. [ حصیری ]. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 166 ).
چون بدین اندر محمد را بباشی دوستار
رسمها بوجهل وار اندر جهالت چیست پس.از امت سزای بزرگی و فخر
کسی نیست جز دوستار علی.من دوستار خویش گمان بردمت همی
جز تو نبود یار به بحر وبه بر مرا.کجا آنکه من دوستارش بدم
همه ساله در بند کارش بُدم.اگر خصم جان تو عاقل بود
به از دوستاری که غافل بود.
ستایش سرایان نه یار تو اند
ملامت کنان دوستار تواند.رجوع به دوستدار شود. || ( ن مف مرکب ) آنکه او را دوست دارند. محبوب. حبیب. ( یادداشت مؤلف ) :
عفریت دوستار تو و دستیار تست
جبریل دستیار من و دوستار من.

= دوستدار