پذرفتن

پذرفتن . [ پ ِ رُ ت َ ] (مص ) پذیرفتن . قبول کردن . تعهّد. تقبّل :
بپذرفت وفرمود تا باژ و ساو
نخواهند اگر چندشان بود تاو.

فردوسی .

زواره بدو گفت کای نامدار
نبایست پذرفت از او زینهار.

فردوسی .

بجز دیگر اسپی نپذرفت ازوی
وز آنجا سوی خانه بنهاد روی .

فردوسی .

میانجی بپذرفت و خاقان بداد
یکی را که دارد ز خاتون نژاد.

فردوسی .

بپذرفت فرزند او نیکمرد
نیاورد هرگز بدو باد سرد.

فردوسی .

نپذرفت ازو هر چه آورده بود
علف بود اگر بدره و برده بود.

فردوسی .

بپذرفت چیزی که آورده بود
طرائف بدو بدره و برده بود.

فردوسی .

سکندر بپذرفت و بنواختشان
بدان خرمی جایگه ساختشان .

فردوسی .

همان باژ بایدت پذرفت نیز
که دانش به از نامبردار چیز.

فردوسی .

نپذرفت ازو جامه و اسب و زر
که ننگ آمدش ز آن کلاه و کمر.

فردوسی .

بپذرفت شاهی و برخاست زو
بیامد نشست از بر گاه نو.

فردوسی .

چو دل بخدمت او دادی و ترا پذرفت
ز خدمت دگران دل چو آینه بزدای .

فرخی .

چو با تو نیست ایشان را توان داوری کردن
چه چاره است از تواضع کردن و پذرفتن پیمان .

فرخی .

مکن دزدی و چیز دزدان مخواه
تن از طمع مفکن بزندان و چاه
ز دزدان هر آنکس که پذرفت چیز
بزودی ورا دزد گیرند نیز.

اسدی .

بگرشاسب گفت اثرط ای شوربخت
ز شاه از چه پذرفتی این جنگ سخت .

اسدی .

سپهدار پذرفت کامروز من
رهائی دهمتان از این اهرمن .

اسدی .

|| شنودن ، پذیرفتن . اطاعت کردن :
پس پند بپذرفتم و این شعر بگفتم
از من بَدَل خرما بس باشد کنجال .

ابوالعباس .

دگر پهلوانان کجا رفته اند
مگر پند خسرو نپذرفته اند.

فردوسی .

بپذرفت ازو این سخن اردشیر
بپیش بزرگان برنا و پیر.

فردوسی .

آن دل چون سنگ ما را چندچند
پند گفتیم و نمی پذرفت پند.

مولوی .

|| عهد و نذر کردن :
به آتش بداد آنچه پذرفته بود
سخن هر چه پیش ردان گفته بود.

فردوسی .

- پذرفتن از ؛ عهد و نذر :
که پذرفت خسرو ز یزدان پاک
ز گردنده خورشید و ارمنده خاک
که تا من بوم شاه در پیشگاه
مرا باشد ایران و گنج و سپاه .

فردوسی .

و رجوع به پذیرفتن شود.