چندال. [ چ َ ] ( اِ ) شخصی است که نجاستهاو پلیدیها را پاک کند، و او را بعربی «کناس » و در هند «حلال خور» گویند. ( برهان ). بزبان هندی معنی اصلی آن فرومایه ترین مردم است که اکثر بپاسداری و نگاهبانی قریه ها و مواضع مأمور باشند و در اصل شیوه آنها خوکبانی بوده و اینکه از مدتی بر در سلاطین و امرای هندقومی باشند که آنها را «خدمتیه » گویند و در اصل «چندال » بوده اند، از عهد اکبر پادشاه این خدمت بر این قوم مقرر شده و طرف مقابل ایشان گروهی دیگر است مسمی به «کَلال » و اینها شراب فروشند، میگویند که در عهد پادشاه مزبور شراب و گوشت خوک فروش شده بود و این دو فرقه مأمور بودند که هر دو جنس را فروخته نگهبانی دروازه میکرده باشند و از آن پس دربانی سلاطین بعهده آن دو فرقه مذکور در فوق قرار گرفته بود، اگرچه آن رسم ناپسندیده برطرف شده. ( آنندراج ). فرومایه. ( غیاث ). کناس. جاروب کش. ( ناظم الاطباء ). || در زبان کشمیر بمعنی نگهبان. ( آنندراج ). بمعنی پاسبان نیز آمده. ( غیاث ). پاسبان. ( ناظم الاطباء ) :
بر آن که ز چندال و از برهمن
فراوان بهر گوشه دید انجمن.
اسدی.
به نگهبانی چندال که دزد چمن است
خضر را گم شده نعلین و عصا در کشمیر.
طغرا ( از آنندراج ).
چندال. [ چ َ ] ( اِخ ) ( چندال بهور ) نام یکی از بزرگان و متهوران هند که قلعه «آسیی » درتصرف وی بوده است. ( از تاریخ یمینی ص 415 و 416 ).