ایگدراسیل

ایگدراسیل یا یگدراسیل (Yggdrasil) درخت جهان در اساطیر اسکاندیناوی (نورس)، که شاخه های آن تکیه گاه مرکزی کیهان به شمار می رفت. درخت زبان گنجشکی که نُه عالم جهان وایکینگ ها بر آن قرار گرفته اند و در اساطیر آن ها جایی خاص دارد. نام های دیگر ایگدراسیل عبارت اند از: آسک ایگدراسیل، چوب هودمیمیر، لائراد و اسب اودین.
یمیر
در اساطیر اسکاندیناوی، ایگدراسیل که به معنای «اسب آن یگانه هراس انگیز» است، و درخت جهانی نیز نامیده می شود، درخت زبان گنجشک عظیمی است که همه قسمت های جهان (جهان اسطوره ای اسکاندیناوی نُه بخش دارد) را به هم پیوند داده و حفاظت می کند. ایگدراسیل ریشه های متعدد و طولانی دارد که ما تنها از محل سه ریشه آن با خبریم:
یک ریشه در آسگارد است و در زیر آن چاه سرنوشت، اورداربرونر، قرار دارد که نورن ها از آن مراقبت و نگهبانی می کنند. دومین ریشه، به یوتون هایم می رسد که در چاه خرد، میمیزبرونر، نفوذ کرده بود، جایی که اودین در بازگشت از آن به خاطر نوشیدن آب، یکی از چشم هایش را در آنجا رها کرده بود؛ و اما سومین ریشه شناخته شده ایگدراسیل، در نیفل هایم و بر فراز چاهی است که به هورگلمیر مشهور است و گفته شده که رودخانه های بسیاری از آن سرچشمه می گیرند.
خطرات متعددی همواره ایگدراسیل را تهدید می کنند؛ چهار گوزن (در بعضی نسخه ها چهار اسب) در میان شاخه های ایگدراسیل زندگی می کنند که دائماً جوانه ها و برگ های درخت را می جوند. این چهار گوزن نماد و سمبلی از چهار باد (باز هم در بعضی نسخه ها چهار فصل) هستند.

ایگدِراسیل (Yggdrasil)
در اساطیر اسکاندیناوی، درخت جهان، درخت زبان گنجشک مقدسی که بهشت و جهنم را به هم پیوند می دهد. همیشه سبز بود و نورن ها، الهگان گذشته، حال و آینده، از آن مراقبت می کردند. ایگدراسیل سه ریشه داشت و زیر هر ریشه یک چشمه بود؛ یک ریشه به چاه هورگلمیردر نیفلهایمیا هل، قلمرو مردگان، می رسید؛ ریشۀ دیگر به چاه میمیر، سرچشمۀ همه حکمت ها، زیر یوتونهیم، سرزمین غولان، راه می یافت و ریشۀ سوم به چاه اورد، زیر آسگارد، جایگاه خدایان، می رسید. چاه اورد میعادگاه همیشگی خدایان بود که نورن ها از آن مراقبت می کردند و هر روز برای جلوگیری از خشکیدن درخت آن را با آب چاه آبیاری می کردند. مخلوقات گوناگونی روی ایگدراسیل می زیستند، ازجمله یک عقاب و یک باز؛ چهار مَرال نر که از برگ آن تغذیه می کردند؛ راتاتوسک، سنجاب جنگ افروزی که مدام از تنۀ درخت بالا و پایین می رفت تا دشمنی عقاب و نیدهوگرا استمرار بخشد؛ نیدهوگ، اژدهایی که ریشۀ منتهی به نیفلهایم را پیوسته می جوید.