ایبریایی ها

ایبریایی ها (لاتین: Hibērī و یونانی: Ίβηρες) مجموعه ای از مردمانی بودند که توسط منابع یونانی و رومی (من جمله هکاتئوس، آوینئوس، هرودوت و استرابون) شناسایی شده اند و گفته شده در شرق و جنوب سواحل شبه جزیره ایبری حداقل از قرن ۶ قبل از میلاد می زیستند. همچنین منابع رومی از لفظ Hispani برای توصیف ایبریایی ها استفاده کرده اند.
نقشه دقیق و از پیش مردم روم از ایبریا (حدود ۲۰۰ سال قبل از میلاد)
اصطلاح ایبریایی به دو معنا در عهد باستان استفاده شده. اولی به عنوانی دربرگیرندهٔ تمامی ساکنین منطقه بدون توجه به قومیت آنان (شامل هندو-اروپاییان و سلت و غیرسلتی و...). دیگری اشاره ای است به قومیتی خاصی که از قرن ششم پیش از میلاد در گوشه هایی از ایبری تحت تأثیر فرهنگ های فنیقی ها و یونانی ها وجود داشته. این ها به زبان ایبری صحبت می کردند و نژادی غیرآریایی داشتند.
ایبریاییان ساکن امتداد شرق و جنوب مناطق ساحلی ایبری بودند که مربوط به شمال غرب سواحل دریای مدیترانه است و تقریباً امروزه شامل کاتالونیا، شرق، شمال شرقی و شمال آراگون و بخش خودمختار والنسیا و مورسیا شمال آندلس و جزایر بالئاری (در اسپانیا) و همچنین Roussillon و بخش هایی از لانگداک (در فرانسه) می گردد. ایربیایی ها خود از اقوام متعددی تشکیل می شدند.
جامعه ایبری تقسیم شده بود از طبقات مختلف اجتماعی از جمله پادشاهان یا شاهزادگان (به لاتین: "regulus"), اشراف، کشیش، صنعتگران و بردگان. اشراف ایبری اغلب به نام "سناً در منابع کهن آورده شدند که در شورای اشراف حضور داشتند.