عفج

(عِ) [ ع . ] (اِ.) روده ای که طعام از معده در آن داخل گردد؛ ج . اعفاج .

(عَ) (ص .) خراب ، تباه .

عفج . [ ع َ ] (ع مص ) زدن . (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). عصا زدن . (تاج المصادر بیهقی ). || گائیدن . (از منتهی الارب ). جماع کردن . (المصادر زوزنی ) (تاج المصادر بیهقی ). || زدن جامه را معفاج . (از منتهی الارب ). و رجوع به معفاج شود. || فعل قوم لوط کردن . (از منتهی الارب ).

عفج . [ ع َ ف َ ] (ع مص ) بزرگ وفربه شدن روده ٔ کسی . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). و چنین شخصی را عَفِج گویند. (از اقرب الموارد).

عفج . [ ع َ ف ِ ] (ع ص ) آنکه روده های او بزرگ و فراخ باشد. (از اقرب الموارد). و رجوع به عَفَج شود. || (اِ) به معنی عِفج است . رجوع به عِفج شود.

عفج . [ ع ِ / ع َ / ع َ ف َ / ع َ ف ِ ] (ع اِ) روده ٔ مردم و اسب و سباع که طعام از معده بدان نقل کند، و آن مصارین است برای سم داران و سپل داران . (از منتهی الارب ).رودگان فراخ . (زمخشری ). هزارخانه و رودگانی . (دهار). رودگان و معی ، و گویند آن گوشتی است در نزدیکی روده در طبقه ٔ داخلی روده ٔ راست . (از بحر الجواهر). آنچه طعام بدان منتقل می شود پس از معده ، و آن برای انسان و تمام سباع به منزله ٔ روده ها است برای سم داران و سپل داران که به کرش می پیوندند. (از اقرب الموارد). آن روده که طعام از معده در آن داخل می گردد. (ناظم الاطباء). ج ، أعفاج . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد).