سپوزیدن

سپوختن

(س دَ ) (مص م . ) نک اسپوختن .

سپوزیدن. [ س ِ / س َ / س ُ دَ ] ( مص ) ( از: سپوز + َیدن ، پسوند مصدری ) چیزی را بعنف و زور در چیزی فروبردن. ( غیاث ) ( آنندراج ) :
ولی را گاه نه برگاه بنشان
عدو را چاه کن در چاه بسپوز.چون دهد باد شهوتی جانش
بر سپوز و سر از گریبانش.در قضیبش آن کدو کردی عجوز
تا رود نیم ذکروقت سپوز.می برندش می سپوزندش به پیش
که برو ای سگ بکهدانهای خویش.یکی تیری افکند و در ره فتاد
وجودم نیازرد و رنجم نداد
تو برداشتی وآمدی سوی من
همی درسپوزی به پهلوی من.