شاییدن

( مصدر ) ( شایست شاید - - شاینده شایان شایسته ) سزاوار بودن لایق و مناسب بودن در خور بودن .
لائق بودن

(دَ ) (مص ل . ) شایستن .

شاییدن. [ دَ ] ( مص ) شائیدن. شایستن. رجوع به شایستن شود. || شایسته و سزاوار بودن. || لایق و مستعد بودن. ( ناظم الاطباء ) :
فردا به پیمبر بچه شایید چه امروز
اینجا به یکی بنده فرزندنشایید.زیرا که نخست علم باید
تا پیش خدای را بشایی.|| لازم بودن و ضرور بودن و بکار بردن. || راضی بودن. ( ناظم الاطباء ).

شائیدن. [ دَ ] ( مص ) لائق بودن. ( غیاث ). رجوع به شاییدن شود.

= شایستن