سخت کمان

( صفت ) ۱ - پهلوان تیر انداز . ۲ - بیرحم .

( ~ . کَ ) (ص مر. ) ۱ - تیرانداز ماهر. ۲ - بی رحم و سنگدل .

سخت کمان. [ س َ ک َ ] ( ص مرکب ) پهلوان و تیرانداز و شه زور. ( آنندراج ). درشت و بی رحم. ( ناظم الاطباء ) :
ناوک اندازی و زوبین فکن و سخت کمان
پهنه بازی و کمند افکنی و چوگان باز.ای سخت کمانی که خدنگ تو ز پولاد
زآنسان گذرد کز دل بدخواه تو نفرین.کآن مرد سوی اهل خرد سست بود سخت
کز بهر طمع سست بود سخت کمانیش.بخت بد ما همی کند سست پیی
ورنه تو چنین سخت کمان نیز نئی.در رکابش چو اژدهای دمان
بود سیصد هزار سخت کمان.سعدی اگر جزع کنی ور نکنی چه فایده
سخت کمان چه غم خورد گر تو ضعیف جوشنی.گر همه مرغی زنند سخت کمانان به تیر
حیف بود بلبلی کاین همه دستان اوست. || درشت و بی رحم :
دیدی که وفا بسر نبردی
ای سخت کمان سست پیمان.|| ماهر در تیراندازی. آنکه کمان را بیشتر کشد تا تیر آن دورپروازتر بود : بسیار بزرگ و دراز است ( صنوبر ) بحدی که مرغان بر سر آن آشیانه کنند هیچ تیرانداز سخت کمانی تیر بدان نتواند رسانید. ( فلاحتنامه ).

۱. کسی که کمان سخت و محکم را بکشد.
۲. آن که در کشیدن کمان و تیراندازی مهارت داشته باشد، تیر انداز ماهر و پرزور.