ناشنوایی

ناشِنَوایی یا کَری تحت دو عنوان طبقه بندی می شود.
کاهش یا فقدان کامل ظرفیت شنوایی که به آن ناشنوایی (کری) گفته می شود.
درک و شنیدن صداهای غیرطبیعی.
مانند دیگر اختلالات حواس بدن ممکن است ناشی از ابتلاهای عمومی بدن باشد.
از دست دادن کامل شنوایی را ناشنوایی یا کری، و کم شدن آن را کم شنوایی گویند. اختلال می تواند ابتلاء نسبت به تمام نوت های صدا باشد یا محدود به صداهای معینی است. اندازه گیری حد شنوایی مستلزم مطالعه این اختلالات با دستگاهای شنوایی سنج که به آن شنوایی سنجی گویند.
یا اگر عصب کوکلئر نباشد یا پیشرفت انهدامی و فساد در مراکز عصبی شنوایی در کار باشد که به طور جلوگیری ناپذیری همراه با لالی و گنگی است زیرا کودک با غریزه تقلیدی صحبت کردن را یادمی گیرد به طوری که صداهای دیگران را بشنود.

ناشنوایی (deafness)
ناتوانی جزئی یا کلی در شنیدن. دو نوع اصلی آن عبارت اند از: ناشنوایی رسانشی (هدایتی) و ناشنوایی عصبی (حسی). در نوع اول، ارتعاشات صوتی در مسیر خود به سوی سلول های عصبی گوش داخلی، با مانع روبه رو می شوند. مانع ممکن است چرک گوش باشد که مجرای شنوایی خارجی را می بندد، یا از کارافتادگی استخوان رکابی در گوش میانی که اجازه نمی دهد ارتعاشات به گوش داخلی منتقل شود. در نوع دوم، ناشنوایی عصبی، نقص در سلول های حسی گوش داخلی، مثلاً آسیب دیدگی ناشی از صدایی گوش خراش است. ناشنوایی مادرزادی تقریباً همیشه از نوع عصبی است. این نوع کَری در سنین بالا نیز شایع است. برای کمک به اشخاص ناشنوا از سمعک، لب خوانی، کاشت حلزون همراه با نوعی پردازشگر الکترونیکی، زبان اشاره، و گفتار نشانه ای یا توضیح دادن حرکات نامفهوم لب با دست استفاده می کنند.