نامه های کوفیان به امام حسین

[ویکی فقه] در مدتی که امام حسین (علیه السّلام) در مکه اقامت داشت، مردم کوفه به آن حضرت نامه نوشتند.
نعمان بن بشیر (حاکم کوفه) در قصر حکومتی لانه کرده است (ولی ما) روز جمعه با او نماز نمی گزاریم و برای نماز عید همراهش خارج نمی شویم اگر بفهمیم شما نزد ما می آیید او را (از کوفه) بیرون، و به شام روانه می کنیم، انشاءالله. والسلام علیک و رحمة الله. (ابن اعثم و بلاذری «نام عبدالله بن وال»، را نیز بر نویسندگان نامه افزوده اند) (عبارت طبری دراین باره چنین است: . . فحملوا معهم نحوا من ثلاثة وخمسین صحیفة... البته برخی از محققان معاصر، تعبیر «ثلاثة» را تصحیف «ماة» دانسته و گزارش طبری را نیز همان ۱۵۰ نامه تلقی کرده اند و شاهد آن را نقل شیخ مفید، ابن اعثم، خوارزمی و... گرفته اند که تعداد نامه ها را ۱۵۰ نوشته اند که احتمالا همه آنان از ابومخنف نقل کرده اند) آنان این نامه را توسط عبدالله بن مسمع (سبع) همدانی و عبدالله بن وال تمیمی برای امام حسین (علیه السّلام) فرستادند و آن دو نفر روز دهم ماه رمضان سال شصت هجری در مکه خدمت امام رسیدند. دو روز بعد از آن، قیس بن مسهر صیداوی و عبدالرحمن بن عبدالله آرحبی و عمارة بن عیید سلولی با ۱۵۰ نامه از مردم کوفه، خدمت امام رسیدند که هر نامه از سوی یک یا دو یا چهار نفر بود.
مضمون نامه های اهالی کوفه
همچنین آنان دو روز دیگر توسط هانی بن هانی سبیعی و سعید بن عبدالله حنفی نامه ای به شرح زیر برای امام حسین (علیه السّلام) فرستادند.بسم الله الرحمن الرحیم. از شیعیان مؤمن و مسلمان حسین بن علی (علیه السلام)، به آن حضرت؛ عجله کن؛ چرا که مردم منتظر شما هستند و جز شما به کسی توجه ندارند. عجله، عجله! باز هم عجله، عجله! و سلام بر تو باد. سپس شبث بن ربعی، حجار بن ابجر، یزید بن حارث بن یزید بن رویم، عزرة بن قیس، عمرو بن حجاج زبیدی، محمد بن عمر تمیمی (نام او در برخی منابع، محمد بن عمیر بن عطارد آمده است) و قیس بن اشعث در نامه ای مستقل نوشتند: باغ و بستان ها سبز شده، میوه ها رسیده و نهرها لبریز گردیده است. پس اگر مایلی، به سپاهی که برایت آماده شده، ملحق شو. این گونه امام (علیه السّلام) با انبوه نامه های کوفیان مواجه شد که در آن پیغام داده بودند: «اگر نزد ما نیایی گنهکار هستی». حضرت از یک طرف تحت فشار حکومت بنی امیه بود که خواستار بیعت او با یزید بودند و او با رد این بیعت، ناخواسته از موطن خود، مهاجرت کرده بود و اینک در حرم الهی نیز در معرض خطر قرار داشت؛ از طرف دیگر با این حجم فراوان از نامه های دعوت کوفیان مواجه بود که باید پاسخ روشنی به این نامه ها می داد؛ زیرا جمعیت انبوه دعوت کننده کوفه، حجت را بر امام تمام کرده بود و پاسخی شایسته می طلبید.