خوش زبان

( صفت ) کسی که دارای گفتار نیکو و خوش باشد شیرین زبان مقابل بد زبان .

خوش زبان. [ خوَش ْ / خُش ْ زَ ] ( ص مرکب ) خوش تقریر. شیرین زبان. بلیغ. کسی که سخن او آشکار بود و درهم نبود. ( ناظم الاطباء ). || آنکه نیش کلام ندارد. آنکه جز از روی مهربانی سخنی دیگر نگوید. خوشگو. خوش سخن. پسندیده گو : چون سخن گوید خوش سخن و خوشخوی و خوش زبان و خوش آواز باشد. ( ترجمه طبری بلعمی ).
دلم مهربان گشت بر مهربانی
کشی دلکشی خوش لبی خوش زبانی.ماهرویی نشانده اندر پیش
خوش زبان و موافق و دمساز.مشک جعد و مشک خط و مشک ناف و مشکبوی
خوش سماع و خوش سرود و خوش کنار و خوش زبان.اگرچه بود میزبان خوش زبان
پزشکی نه خوب آید از میزبان.بت خوش زبان چون سخن یاد کرد
بت بی زبان را شه آزاد کرد.دست من بشکسته بودی آن زمان
چون زدم من بر سر آن خوش زبان.

ویژگی کسی که خوب حرف می زند و با مهربانی سخن می گوید، خوش سخن، شیرین زبان.