خودکامی

( صفت ) ۱ - خود سری خودرایی . ۲ - هوی پرستی هوس جویی .

خودکامی. [ خوَدْ / خُدْ ] ( حامص مرکب ) سرکشی. خودسری. ( ناظم الاطباء ). استبداد. استبدادبالرأی. خودرائی. لجاج. یک دندگی. یک پهلویی :
بمهر اندر نمودی زود سیری
مرا دادی بخودکامی دلیری.بگفت رفتن از تو ضرورتیست مرا
گمان مبر که ز خودکامی است و خودرایی.زمام خودکامی بدست غول غفلت سپرده و متابعت لهو و لعب برخود لازم شمرد. ( سندبادنامه ص 258 و 286 ).
مشوران بخودکامی ایام را
قلم درکش اندیشه خام را.نکنم بیخودی و خودکامی
چون شدم پخته کی کنم خامی ؟جواب دادم و گفتم بدار معذورم
که این طریقه خودکامی است و خودرایی.حافظا گر ندهد داد دلت آصف عهد
کام دشوار بدست آوری از خودکامی.همه کارم ز خودکامی ببدنامی کشید آخر
نهان کی ماند آن رازی کز او سازندمحفلها؟

۱. = خودرٲیی: همه کارم ز خودکامی به بدنامی کشید آری / نهان کی ماند آن رازی کز او سازند محفل ها (حافظ: ۱۸ ).
۲. [قدیمی] هوس بازی.