بروبوم

( اسم ) زمین سرزمین بوم و بر.

بر و بوم. [ ب َ رُ ] ( ترکیب عطفی ، اِ مرکب ) ( از: بر، به رای مشدد به معنی زمین ناکاشته و آن لفظ عربی است + بوم ، به معنی زمین کاشته یعنی زمین قابل زراعت و ناقابل که سستی پذیرد ) ( از آنندراج ). بوم و بر. وطن. سرزمین. بنگاه :
نکردم زمانی بر و بوم یاد
ترا خواستم نیز پیروز و شاد.ز بهر بر و بوم و فرزند خویش
همان از پی گنج و پیوند خویش.همان چون به یک شهر دو کدخدای
بر و بوم ایشان نماند بجای.بر و بوم آن یکسر آنرا بدی
سر سال نو خلعتی بستدی.یکی زنده از ما نماند بجای
نه شهر و بر و بوم ایران بپای.از این پس بر و بوم و مرز ترا
نیازارم از بهر ارز ترا.کند نفرین بر آن سال و مه شوم
که دوری دادش از زاد و بر و بوم.هر آنکس را که باشد راهبر بوم
نبیند جزکه ویرانی بر و بوم.چون نبد بر تو مبارک بر و بوم پدرت
آب و آتش به بر وبوم پدر درگیرم.وآنگهی ترکتاز کرد بروم
درفکند آتشی در آن بر و بوم.از آن ده نه تبه کردم برین شوم
که ویران شد ز بیدادش بر و بوم.زمینی که دارد بر و بوم سست
اساسی برو بست نتوان درست.

سرزمین، بوم وبر: زمینی که دارد بروبوم سست / اساسی بر او بست نتوان درست (نظامی۵: ۷۶۲ ).