برملا

صارخ

مرکب ازحرف اضافه، آشکاراوهویدا

برملا. [ ب َم َ ] ( ص مرکب ، ق مرکب ) آشکار و ظاهر و هویدا. ( آنندراج ). بطور آشکار و بی پرده و در نظر همه. ( ناظم الاطباء ). علناً : بخواندم برملا و استاد دیوان حاضر بود و جمله ندیمان. ( تاریخ بیهقی ص 644 ). برملا ازخوارزمشاه شکایت کرده سخنان ناملایم گفته. ( تاریخ بیهقی ص 327 ). مرا... بخواند چون بخدمت رسیدم برملا گفت با ما نخواستی به تماشا آمدن ؟ ( تاریخ بیهقی ص 162 ).
خسرو سلطان نشان خاقان اکبر کز جلال
روزگارش عبده الاصغر نویسد برملا.قدحها ملا کن به من ده که من خود
ز قوت اللسان برملا می گریزم.مادحت گر مدح گوید برملا
روزها سوزد دلت زآن سوزها.هر سحر از عشق دمی می زنم
روز دگر می شنوم برملا.- برملا افتادن ( اوفتادن ) ؛ فاش و ظاهر شدن. ( آنندراج ). عام شدن و آشکارا گشتن. ( ناظم الاطباء ) :
مگو آنچه گر برملا اوفتد
سخنگو از آن در بلا اوفتد.- برملا افتادن ( فتادن ) از پرده ؛ از پرده بیرون افتادن :
یارب به لطف خویش گناهان ما ببخش
روزی که رازها فتد از پرده برملا.رازم از پرده برملاافتاد
چند شاید به صبر پنهان داشت ؟رازش از پرده برملا افتاده. ( گلستان سعدی ).
- برملا کردن ؛ آشکار کردن پنهانی را. ( یادداشت دهخدا ).

به طور آشکار و هویدا، آشکارا.
* برملا شدن: (مصدر لازم ) آشکار شدن.