خودمحوری

خودمحوری، خودمیان بینی، یا اگوسنتریسم در روان شناسی رشد به صورت زیر تعریف می شود:
تمایز ناکافی بین خود و جهان (شامل دیگران)
گرایش به درک، فهم و تفسیر جهان برمبنای خود
از دیدگاه ژان پیاژه خودمیان بینی (خودمحوری) حالت روانی بهنجاری است که در آن نبود تمایز میان واقعیت شخصی (واقعیت از دیدگاه و در ذهن شخص) و واقعیت عینی قابل مشاهده می باشد. به بیان دیگر خودمیان بینی به مفهوم ناتوانی در درک نظرهای دیگران و نبود احساس نیاز به جستجوی دیدگاه ها و واقعیت های موجود موافق و مخالف برای تأیید نظر خود است. در نظام پیاژه هر دوره با خودمیان بین ویژه خود شروع شده و با تمرکززدایی پایان می یابد. در مرحله عملیات عینی نیز کودک خودمیان بین (به ویژه در مرحله پیش عملیاتی) خود را در مرکز جهان می بیند. این ویژگی که در ۲ سالگی (آغاز مرحله پیش عملیاتی) در اوج خود می باشد در شرایط طبیعی و بهنجار در حدود ۱۱ سالگی (پایان مرحله عملیات عینی) به پایین ترین سطح می رسد و البته جای خود را به شکلی دیگر که ویژه دوره عملیات صوری است می دهد.
به گفته دوروزنرول، ۱۹۷۸؛ هادسن و گری، ۱۹۸۶، تفکر عملیات صوری سبب پدیداری نوع جدیدی از خودمحوری می شود. ظرفیت اندیشیدن به افکار خود سبب می شود که آگاهی نوجوانان از خود بیشتر شود و در نتیجه آنها خودمحور، خودآگاه و درون نگر می شوند. نوجوانان چنان به خود مشغول مشغول می شوند که تصور می کنند دیگران نیز به اندازه آنها درباره ظاهر و رفتارشان وسواس دارند. از دید گاه الکایند، ۱۹۶۷، همین باور مشغولیت ذهنی دیگران با ظاهر و رفتار نوجوان است که خودمحوری او را تشکیل می دهد.نوجوانان در بخش اعظم اوقات تصور می کنند که روی صحنه هستند، در نتیجه بیشتر انرژی آنان صرف واکنش به شنوده ای تصوری می شود. به همین دلیل است که نوجوانان به شدت خوداگاه می شوند.