ابن ظافر ازدی

ابن ظافر ازدی (۱۱۷۱-۱۲۱۶) (نسب:جمال الدین ابوالحسن علی بن ابی منصور ظافر بن حسین أزدی خَزرجی) کاتب، شاعر، ادیب و تاریخ نگار مصری بود.نبو
زادهٔ قاهره در ۱۱۷۱م/ ۵۶۷ق بود. نزد پدرش فقه خواند، سپس به ادبیات و شعر روی آورد. پس از این، در مدرسهٔ مالکی شناخته شده به مدرسهٔ القمحیّة، جایگزین پدرش در آموزش فقه شد. در سال ۱۱۹۱م/ به شام رفت و صلاح الدین ایوبی را مدح کرد، حال آنکه صلاح الدین در جنگ با صلیبی ها و بازپس گیری فلسطین مشغول بود و چندان اعتنایی به امور غیرنظامی نداشت. سپس ابن ظافر به تنی چند از امیران و بزرگان ایوبی پیوست؛ در این اثنا، بسیار میان مصر و شام دررفت وآمد بود و مدتی به وزارت رسید. در ۶۱۲ق به مصر بازگشت و درگذشت او در ۱۲۱۶م/ ۱۵ شعبان ۶۱۳ق در قاهره بود.