گاه شماری اوستایی کهن

گاهشماری اوستایی کهن آثار این گاه شماری در اوستا دیده می شود و مبنی بر سالی است که به شش فصل غیرمتساوی یعنی ۴۵ روزه و ۶۰ روزه و ۷۵ روزه و ۳۰ روزه و ۸۰ روزه و باز ۷۵ روزه که جمعاً ۳۶۵ روز می شود، تقسیم می شده است و آن فصول را به اصطلاح متداول گاه می خواندند و پنج روز آخر هر یک از این فصول را عیدی به اسم گاهنبار می گرفتند. این شش گاه عبارتند از:
گاه شماری اوستایی نو
گاه شماری در ایران باستان
به سبب اهمیت این اعیاد دینی، مواقع آنها در سال به دقت تمام در مواضع نجومی آنها نگاهداشته می شد. گمان می رود که سال و ماه اوستایی قدیم در همان ناحیه ای که اوستا و مخصوصاً قسمت قدیم آن گات ها سروده شده و محل ظهور زرتشت به ظن قوی در مشرق ایران در خوارزم بوده است، در زمان خود زرتشت یا حتی قبل از آن مستعمل بوده است. پس از این تقویم سال گاه شماری اوستایی نو در بین ایرانیان اتخاذ و رایج شد. گاه شماری اوستایی بی گمان از دورترین ایام، با گاه شماری و تقویم اقوام هندواروپایی و هندوایرانی روابطی داشته است. اما پس از انتشار آریاها در سرزمین های مختلف با شرایط اقلیمی و طبیعی متفاوت این هماهنگی برحسب و توافق شرایط جدید دگرگونی یافت. چون آریاهای هندوایرانی مدت های درازی باهم بودند، همسانی و همانندی در گاه شماری آنها نیز به چشم می خورد. بخصوص بین گاه شماری اوستایی قدیم و گاه شماری هندی موارد مشابه بسیاری دیده می شود.