دشمن دار

دشمن دارنده .

دشمن دار. [ دُ م َ ] ( نف مرکب ) دشمن دارنده. آنکه او را دشمن باشد. دارای دشمن. ( یادداشت مرحوم دهخدا ). || که دشمن گیرد. که دیگری را دشمن شمرد. مبغض. دشمن. عدو. ( یادداشت مرحوم دهخدا ). مقابل دوست دار. یعنی آنکه هم مراد دشمنان باشد. ( آنندراج ) :
ز بیم تیغ تو آنرا که دشمن دار تو باشد
همه ساله دو رخ بر گونه دینار تو باشد.اگر فردا شفاعت را ز احمد طَمْع میداری
چرا امروز دشمن دار اهل البیت و فرزندی.صلح دشمن دار باشد عاریت
دل بسوی جنگ دارد عاقبت.|| متنفر ونفرت کننده. ( ناظم الاطباء ). شَنِف. ( از منتهی الارب ).