بد کردن

بد کردن. [ ب َ ک َ دَ ] ( مص مرکب )... به کسی یا باکسی ؛ بدرفتاری کردن با او. بدی کردن با او. اسائه. ظلم کردن. ( از یادداشت مؤلف ). بدکرداری کردن. بدفعلی نمودن. مرتکب کار بد و ناپسندیده شدن :
نکو گفت مزدور با آن خدیش
مکن بد به کس گر نخواهی به خویش.که خون ریختن نیست آیین من
نه بد کردن اندر خور دین من.وگر بد کنی جز بدی ندروی
شبی در جهان شادمان نغنوی.پس ازما شما را همین است کار
نه با من همی بد کند روزگار.مکن بد که بینی بفرجام بد
ز بد گردد اندر جهان نام بد.چون که تو گر بد کنی زآن دیو را باشد گناه
ور یکی نیکی کنی ز آن مر ترا باشد ثنا.من بد کنم و تو بد مکافات دهی
پس فرق میان من و تو چیست بگو.ور فراق بنده از بد بندگیست
چون تو با بد بد کنی پس فرق چیست ؟نکویی با بدان کردن چنانست
که بد کردن بجای نیکمردان.نیک دریاب و بد مکن زنهار
که بد و نیک باز خواهی دید.دنیا نیرزد آنکه پریشان کنی دلی
زنهار بد مکن که نکرده ست عاقلی.چراغ یقینم فرا راه دار
زبد کردنم دست کوتاه دار.فرض ایزد بگزاریم و به کس بد نکنیم
و آنچه گویند روا نیست نگوییم رواست.