سپید چرده .
دغم
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
دغم. [ دَ ] ( ع مص ) فراگرفتن کسی را گرمی و سردی. ( از منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). دَغمان. و رجوع به دغمان شود. || شکستن بینی کسی را و مایل کردن بسوی باطن. ( از منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). || پوشیدن آوند را. ( از منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ).
دغم. [ دَ ] ( ع اِ ) رغماً له دغماً سغماً ؛ از اتباع است و دغماًسغماً تأکید است رغما را و بدون واو، زیرا مؤکَّد عین مؤکَّد است و بر آن عطف نمیشود چه عطف اقتضای مغایرت را دارد. ( از اقرب الموارد ) ( از منتهی الارب ).
دغم. [ دَ غ َ ] ( ع اِ ) دیزه ، و آن نیک سیاه بودن روی اسب است و پتفوزهای وی نسبت به رنگ سائر بدن. ( منتهی الارب ). رنگی است در اسب و آن این است که صورت و پتفوزهای او به سیاهی زند و آن سیاهی از رنگ سایر قسمتهای بدن او سخت تر باشد. ( از اقرب الموارد ).
دغم. [ دُ ] ( ع ص ) ج ِ أدغم. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ). رجوع به ادغم شود. || ج ِ دَغماء. ( ناظم الاطباء ). رجوع به دغماء شود.
دغم. [ دُ ] ( ع ص ، اِ ) سپید چرده. ( ناظم الاطباء ).
دغم. [ دَ ] ( ع اِ ) رغماً له دغماً سغماً ؛ از اتباع است و دغماًسغماً تأکید است رغما را و بدون واو، زیرا مؤکَّد عین مؤکَّد است و بر آن عطف نمیشود چه عطف اقتضای مغایرت را دارد. ( از اقرب الموارد ) ( از منتهی الارب ).
دغم. [ دَ غ َ ] ( ع اِ ) دیزه ، و آن نیک سیاه بودن روی اسب است و پتفوزهای وی نسبت به رنگ سائر بدن. ( منتهی الارب ). رنگی است در اسب و آن این است که صورت و پتفوزهای او به سیاهی زند و آن سیاهی از رنگ سایر قسمتهای بدن او سخت تر باشد. ( از اقرب الموارد ).
دغم. [ دُ ] ( ع ص ) ج ِ أدغم. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ). رجوع به ادغم شود. || ج ِ دَغماء. ( ناظم الاطباء ). رجوع به دغماء شود.
دغم. [ دُ ] ( ع ص ، اِ ) سپید چرده. ( ناظم الاطباء ).
دغم . [ دَ ] (ع اِ) رغماً له دغماً سغماً ؛ از اتباع است و دغماًسغماً تأکید است رغما را و بدون واو، زیرا مؤکَّد عین مؤکَّد است و بر آن عطف نمیشود چه عطف اقتضای مغایرت را دارد. (از اقرب الموارد) (از منتهی الارب ).
دغم . [ دَ ] (ع مص ) فراگرفتن کسی را گرمی و سردی . (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). دَغمان . و رجوع به دغمان شود. || شکستن بینی کسی را و مایل کردن بسوی باطن . (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). || پوشیدن آوند را. (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد).
دغم . [ دَ غ َ ] (ع اِ) دیزه ، و آن نیک سیاه بودن روی اسب است و پتفوزهای وی نسبت به رنگ سائر بدن . (منتهی الارب ). رنگی است در اسب و آن این است که صورت و پتفوزهای او به سیاهی زند و آن سیاهی از رنگ سایر قسمتهای بدن او سخت تر باشد. (از اقرب الموارد).
دغم . [ دُ ] (ع ص ، اِ) سپید چرده . (ناظم الاطباء).
دغم . [ دُ ] (ع ص ) ج ِ أدغم . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). رجوع به ادغم شود. || ج ِ دَغماء. (ناظم الاطباء). رجوع به دغماء شود.
کلمات دیگر: