اتلانتیس

آتلانتیس. آتلانتیس (به یونانی: Ἀτλαντὶς νῆσος) به معنای «جزیره ی اطلس»، جزیزه‎ای خیالی است که در تمثیلی برای اشاره به غرور ملت‎ها در دو اثر افلاطون، تیمائوس و کریتیاس به آن اشاره شده است. در این دو نوشته، نیروی دریایی آتلانتیس، آتن باستان را که افلاطون در رساله جمهوری آن را نمونه‎ای از یک حکومت ایده‎آل معرفی می‎‏کند، به محاصره در می‎آورد. در این داستان، آتن بر خلاف سایر ملت‎های شناخته‎شده‎ی دوران، حملات آتلانتیس را دفع می‎کند، که به نظر نمایانگر برتری حکومت ایده‎آل افلاطون بر سایر انواع حکومت‎ها است. در پایان داستان، آتلانتیس از خدایان روی‎گردان می‎شود و در اقیانوس اطلس غرق می‎گردد.
فهرست شخصیت ها، مکان ها و رویدادهای افسانه ای یونان باستان
ستون های هرکول
با وجود اهمیت اندک در آثار افلاطون، داستان آتلانتیس تاثیر زیادی در ادبیات و نوشته‎های بعدی داشت. جنبه‎ی تمثیلی آتلانتیس در اثار آرمان‎شهری برخی نویسندگان رنسانس نظیر آتلانتیس جدید از فرانسیس بیکن و اتوپیا اثر توماس مور استفاده شد. از سوی دیگر، برخی محققان آماتور قرن نوزدهمی نوشته‎های افلاطون درباره‎ی آتلانتیس را به عنوان واقعیت تاریخی تفسیر کردند. اشاره‎ی مبهم افلاطون به زمان وقایع - بیش از نه هزار سال قبل از او - و موقعیت ادعایی آن - آن سوی ستون های هرکول - منشا گمانه‎زنی‎های شبه‎علمی فراوان بوده است. در نتیجه، آتلانتیس به کلیدواژه‎ای برای اشاره به هرگونه تمدن پیش از تاریخی پیشرفته بدل شده است و الهام‎بخش داستان‎ها و فیلم‎ها متعددی گشته است.
حدود ۳۵۰ سال قبل از میلاد ' افلاطون در رساله ای به نام تیمائوس (Timaeus) چنین نوشت: «۱۲ هزار سال پیش از این جزیره ای بوده است بزرگ با تمدنی ستایش انگیز موسوم به آتلانتیس که…» به این ترتیب نام قاره آتلانتیس برای نخستین بار بر قلم افلاطون جاری شد و به زودی بر سر زبانها افتاد.وی در رساله دیگری به نام کریتیاس (Critias) شرح بیشتری از قاره آتلانتیس و تمدن آن نوشت «آتلانتها افزون بر ۲۰ میلیون نفر بودند که در جزیره ای خوش آب وهوا به وسعت ۱۵۴ هزار مایل مربع زندگی می کردند در جنگلهای انبوه آتلانتیس انواع جانوران بزرگ و کوچک می زیستند و شهرهای آباد آن با ساختمانهای عظیم به شکل هرم، درخشش نور بود و مرمر…»
مطابق گزارش افلاطون «... بر این سرزمین اطلس حکومت می راند که مردم او را ستون آسمان می دانستند و در مرکز جزیره در بزرگداشت اطلس معبدی با شکوه ساخته بودند که دیوارهای عظیم داشت و درهای آن تزیین یافته بود از سنگها و فلزات قیمتی در زیر تابش نور خورشید همچون الماس می درخشید.»

آتلانتیس. آتْلانْتیس (Atlantis)
آتْلانْتیس
در اساطیر یونان، جزیره ـ قاره ای در غرب تنگۀ جبل طارق. گفته می شد این جزیره ـ قاره درپی وقوع زلزله ای در آب فرو رفته است. احتمالاً نام اقیانوس اطلس از آن گرفته شده است؛ با این حال، ساختار بستر آن این فرضیه را رد می کند که این اقیانوس در گذشته در منطقۀ آتلانتیک قرار داشته است. افلاطون، در دو رسالۀ تیمایوسو کریتیاس، بر پایۀ روایت یک کاهن مصری، تاریخ قوم این قاره را در قالب گزارشی تخیلی آورده است و آن را ناکجا آباد/آرمان شهری می داند که ۹هزار سال پیش از آن، به کیفر جنگ علیه آتن، که به نظر او عملی غیراخلاقی محسوب می شد، در آب فرو رفته است. شاید افسانه های مربوط به ناپدید شدن آتلانتیس با فوران های آتشفشانی (حدود ۱۵۰۰ق م)، که به نابودی سانتورینیدر جزایر سیکلاددر شمال کرت انجامید، بی ارتباط نباشد. زلزله های بعدی و بالاآمدن سطح آب را ازجمله عوامل فروپاشی امپراتوری کرتدر تمدن مینوسیدانسته اند.

آتلانتیس. آتلانتیس (به یونانی: Ἀτλαντὶς νῆσος)، در اسطوره های یونان، جزیره ای افسانه ای در آن سوی ستون های هرکول در اقیانوس اطلس(Atlantic Ocean) است.
• نشانه شناسی:«آتلانتیس همیشه نشانگر آن است که آدمیان به پایان و اضمحلال می رسند، زیرا اجازه می دهند تا زیباترین و گرانبهاترین دارایی شان به دست موجودات رانده از بهشت، که در میانِ آن ها پنهان شده اند، به یغما برود؛ و این امر آیا بدین معنا نیست که بهشت و دوزخ، پیش از هر چیز، در درون خود ماست؟» -> ژان شوالیه